„Koniczyna pana Floriana” to historia o niezwykłym koniu Białogrzywku, nie znającym zapachu trawy, nie mogącym biegać po łąkach i drogach, kręcącym się tylko wciąż w kółko na karuzeli ku uciesze dzieciarni i z tęsknotą myślącym o nieograniczonych przestrzeniach. To również historia Kasztanka, pasącego się na pobliskiej łące, z zazdrością patrzącego na karuzelę i szczęściarzy do niej przymocowanych, na kolorową uprząż i lejce z dzwoneczkami. W obliczu takich cudowności czymże jest trawa i drzewa, które ma na co dzień Kasztanek? Ach, jakże wspaniale byłoby pobrzękiwać dzwoneczkami, kręcić się radośnie i tańczyć cały dzień!

Marzenia są cudowne, ale spełnienie marzeń może być radosne, zaskakujące bądź niebezpieczne. Czasem pomaga je spełnić koniczyna, przynosząca szczęście, inna niż wszystkie, magiczna, rosnąca tylko w jednym miejscu — ogrodzie pana Floriana. Tam mały przyjaciel koni, Łukaszek, zerwie bez pytania pełen jej koszyk i zaniesie Kasztankowi. Co z tego wyniknie? Przeczytajcie sami.

Proste, kanciaste, jakby powycinane ilustracje Krystyny Witkowskiej tworzą przyjemne dla oka dopełnienie tekstu (wydanie Naszej Księgarni z 1976 roku). Książka towarzysząca mi w dzieciństwie teraz zachwyca moją córkę i pobudza jej wyobraźnię.