Niezdrowe zainteresowanie ludożerstwem jest znacznie starsze niż początki źródłowo udokumentowanej historii rodzaju ludzkiego. Kanibalizm głęboko utkwił w naszej psychice zbiorowej, czego wyraźnym dowodem jest obecność motywu ludożerstwa w wielu mitach i legendach. Kanibalizmem epatował czytelników sam Szekspir ("Tytus Andronik"); nie pogardził nim również Daniel Defoe, autor "Robinsona Crusoe". Symbol wiernego sługi - Piętaszek pojawia się na kartach tej książki jako niedoszła ofiara okrutnych ludożerców, z których rąk udało mu się w ostatniej chwili wymknąć. Nawet literatura dziecięca aż roi się od obmierzłych kreatur żywiących się ludźmi, zwłaszcza dziećmi. Kanibalizm jest bez wątpienia jednym z najstarszych i najgłębiej zakorzenionych tabu ludzkości. I wciąż fascynuje.

"Dzieje kanibalizmu" to żywo napisana i wielce pouczająca historia ludożerstwa - od najwcześniejszych znanych przypadków takich praktyk po dzień dzisiejszy. Autorzy wnikają w znaczenie pożerania ludzkiego mięsa oraz kulturowe i antropologiczne podłoże kanibalizmu, przyglądają się też jednostkom, które popadły w niesławę z racji swych skłonności, od półlegendarnego Sawneya Beane'a ze Szkocji po Mrs Lovett (wspólniczka Sweeneya Todda w zbrodni) i jej pasztetów mięsnych; od Eda Geina, którego odrażające uczynki stały się inspiracją dla "Psycho" Hitchcocka i "Teksańskiej masakry piłą mechaniczną", do najgłośniejszej ostatnio sprawy - Armina Meiwesa, który znajdował chętne ofiary przez Internet. To książka fascynująca, choć nie należałoby jej polecać ludziom o słabych nerwach...

[KDC, 2008]