Paul Dirac, nazywany niekiedy brytyjskim Einsteinem, był największym angielskim teoretykiem od czasów Newtona i jednym z najdziwniejszych geniuszy w całej historii nauki.

Kiedy Dirac otrzymał Nagrodę Nobla w 1933 roku, po części za zadziwiające odkrycie antymaterii, był najmłodszym teoretykiem w historii, który uzyskał to wyróżnienie. Jego życie prywatne było jednak bardzo skomplikowane. Będąc niewrażliwym, traktującym wszystko dosłownie mrukiem – być może dotkniętym autyzmem – Dirac był również kochającym ojcem rodziny i absolutnie lojalnym przyjacielem. Publicznie zdawał się interesować wyłącznie nauką, lecz prywatnie miał szerokie spektrum zainteresowań – od Beethovena i Rembrandta do Myszki Miki i Cher.

Graham Farmelo wskrzesza dramatyczną historię życia Diraca oraz jego przełomowy wkład do nauki, między innymi współodkrycie mechaniki kwantowej, najbardziej rewolucyjnej teorii naukowej w ostatnim stuleciu.


„Książka, którą trzeba przeczytać i od której trudno się oderwać (…) odkrywcza, poruszająca i szczegółowa”.
„New Scientist”

„Wspaniała książka (…). Poruszająca, miejscami komiczna, miejscami bardzo smutna i sięgająca do korzeni tego, co rozumiemy przez prawdę w nauce”.
„Daily Telegraph”

„Fascynująca lektura (…) wielkie osiągnięcie literatury biograficznej”.
„The Times”

„Wspaniała biografia (…) znakomicie napisana”.
„Observer”

[Copernicus Center Press, 2016]