Przygodę z „Metrem” rozpocząłem dość nietypowo, bo od gry komputerowej, i to omyłkowo od drugiej części. Większych nadziei związanych z tym tytułem nie miałem, jednak gra tak mi się spodobała, że poszedłem do biblioteki po książkę.

Postapokaliptyczny świat, gdzie czas nie ma już żadnego znaczenia. Zdegenerowana ludzkość żyje pod ziemią, w tunelach moskiewskiego metra. Nie ma tam miast, jednej władzy ani wspólnego prawa. Każdy kolejny dzień jest wyzwaniem. Artem, młody chłopak, mieszka na stacji WOGN. W wyniku złożonej obietnicy musi dostarczyć wiadomość do Polis, nieoficjalnej stolicy całego metra. Jednak w tym świecie trudno przejść nawet kilometr.

Już od jakiegoś czasu bardzo zacząłem cenić rosyjskich pisarzy, a ta książka tylko umocniła moje dobre zdanie na ich temat. Nie ma tu rozbudowanych bohaterów ani wielowątkowej, skomplikowanej fabuły, jednak to zupełnie nie przeszkadza.

Co najbardziej podobało mi się w „Metrze”? Fatalistyczny klimat i ponura, mroczna atmosfera. Miałem wrażenie, że wraz z głównym bohaterem przemierzam tunele, w których na każdym kroku coś nas zeżre, pogryzie, a już na pewno zaatakuje. Autor dobrze przedstawił charakter ludzki. Większość zamiast sobie pomagać, stara się wzbogacić kosztem innych.

Ta książka jest nie tylko dobrym czytadłem, lecz również swego rodzaju ostrzeżeniem. Pokazuje do czego my, ludzie możemy doprowadzić i do czego niestety zmierzamy. Atak atomowy na Hiroszimę i Nagasaki oraz katastrofy w Czarnobylu i Fukushimie niczego nas nie nauczyły. Wciąż rozwijamy swój potencjał atomowy, który coraz częściej staje się kartą przetargową w międzynarodowych negocjacjach.

Albert Einstein powiedział kiedyś: „Nie wiem, czym będzie się walczyć podczas III wojny światowej, ale następna wojna po niej będzie na kije i kamienie”. Myślę, że sam nawet nie wiedział, jak blisko jest prawdy.