Na ogół niewiele myślimy, rozmawiamy i dyskutujemy o architekturze. Środowisko architektów jest postrzegane jako wyjątkowo zamknięte, prestiżowe, skupiające ludzi o ukierunkowanej wiedzy i talencie. No, poza kilkoma przeczytanymi książkami, nic mi do tego. Podobnie postrzega to otoczenie: "Co to za książka? O architekturze. To ty się architekturą interesujesz?". No bo co my możemy o architekturze wiedzieć? Ewentualnie, jak nam się budynek nie spodoba albo kształtem coś śmiesznego przypomni, nadamy mu zabawną nazwę i tyle. Ewidentnie – nie jest to temat dla nas, niech się nim specjaliści zajmują. Aż tu Springer mówi "nie!". I nam pokazuje, że ci specjaliści dla nas budują, że ten projekt, który wygra konkurs i dostanie pieniądze, to budynek, który stanie w naszym sąsiedztwie, który będziemy oglądać w drodze do pracy, który stworzy krajobraz naszego miasta. Że może będziemy ten budynek odwiedzać, a może kupimy w nim mieszkanie. Że to jest sztuka użytkowa i my jak najbardziej możemy mieć na jej temat swoje zdanie, a nawet zadecydować o tym, czy projekt okazał się dobry, czy nie i czy obiekt spełnia swoją funkcję. Springer tę architekturę oswaja, tłumaczy nam ją, pokazuje, wyjaśnia, opowiada o niej. Czyta się to z absolutnym zaciekawieniem i trudno się od lektury oderwać. "Księga zachwytów" byłaby może nudna, gdyby składała się z samych ochów i achów, dlatego jest w niej też odrobina krytyki. Głównie to krytyka efektów braku samokrytyki architektów, urzędników i władz miasta. Springer zabiera nas na wycieczkę po Polsce. Prowadzi w konkretne miejsca; najpierw oglądamy zdjęcie, zdjęcie pyta: "co widzisz?", a tekst to weryfikuje. To test na architektoniczną intuicję, test z wiedzy i test z odczuwania, a jednocześnie fascynujący przewodnik, kopalnia ciekawostek i intrygujących historii.

[Opinię zamieściłam również na lubimyczytac.pl]