Olimpias: Powieść historyczna z czasów Filipa II Macedońskiego (Bunsch Karol) (5)
Bardzo ciekawa i mądra powieść. Bunsch opisuje w niej historyczne dzieje podbojów Filipa II i wzrostu potęgi Macedonii, ale bynajmniej nie ogranicza się tylko do tego tematu. Najbardziej spodobał mi się główny cel autora - ukazanie różnych dróg zdobycia sławy. Książka zaczyna się bardzo wymownie, od szewca Herostratesa, ale poznamy tu także zuchwałego, dorastającego Aleksandra, jego szalejącą od nienawiści matkę - tytułową Olimpias - mówcę Demostenesa, cynika Diogenesa (moją ulubioną postać), a także kilku innych bohaterów. Ta różnorodność nadaje książce wiele uroku i głębi. Bunsch pisząc tę powieść odwalił kawał dobrej roboty.

Przyszłość umysłu: Dążenie nauki do zrozumienia i udoskonalenia naszego umysłu (Kaku Michio) (5)
Podczas lektury czuć, że autor nie zajmuje się zawodowo tematyką mózgu. Co nie znaczy, że Kaku podszedł do napisania "Przyszłości umysłu" bez profesjonalizmu. Widać, iż zebrał bardzo wiele informacji z różnych źródeł, dodając co nieco od siebie. Z lektury można dowiedzieć się sporo ciekawostek dotyczących badań o mózgu, oraz o tym, jakie prawdopodobne technologie udoskonalą nasz umysł w bliższej i dalszej przyszłości (od leczenia chorób psychicznych zaczynając, na podróży w wiązce światła kończąc - tematyka jest zatem szeroka).
Książka została napisana bardzo lekkim stylem i będzie bez trudu zrozumiała dla osób, które o neurologii mają wiedzę zerową. Dla bardziej wybrednych może okazać się zbyt powierzchowna, wtedy jednak dobrze sprawdza się jako przypomnienie znanych zagadnień (np. badań nad rozdzielnością półkul mózgowych). Ogólnie warto przeczytać.

Autobiografia (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary)) (4,5)
Prawdę mówiąc spodziewałem się czegoś, co wywrze na mnie większe wrażenie. Tymczasem otrzymałem luźne i całkiem zwyczajne wspomnienia z długiego, dość barwnego życia. Trochę się nawet męczyłem z lekturą, choć na styl nie mogę powiedzieć złego słowa.
Podejście Christie do różnych spraw (np. służących) czasem mi się podobało, czasem nie. Odniosłem wrażenie, że Królowa Kryminału miała lekko trzpiotowatą naturę, co nieco rozmyło moje o niej wyobrażenie. Widać nawet, że z dużym dystansem podchodziła do pisania, traktując swój zawód raczej jako przyjemną rozrywkę, połączoną z zarabianiem pieniędzy (kwestie materialne są w tej autobiografii poruszane nad wyraz często i głównie koncentrują się na narzekaniu, jak ciężko było związać koniec z końcem - niezbyt mi się to podobało). Wydaje mi się także, że jest to jedna z książek, które prędzej przypadną do gustu kobietom, niż mężczyznom (niejeden akapit został poświęcony szczegółom garderoby w danym dniu).
Trochę pomarudziłem, ale muszę przyznać, że jest to niewątpliwie dobra książka, z której możemy dowiedzieć się nie tylko o życiu autorki, lecz również o czasach, w których żyła (a pamiętajmy, że przeżyła okres I i II wojny światowej) i miejscach, które zwiedziła. A to nie byle co.