Książka zupełnie mnie zaskoczyła. Sięgając po nią spodziewałem się historii życia cesarza Heliogabala, znanego ze swych dziwacznych pomysłów i gorszącego trybu życia. Tymczasem Heliogabal i jego "wybryki" znajdują się w książce na drugim planie. Właściwą bohaterką jest jego babka Julia Meza, która jako główna narratorka powieści przedstawia swoje życie od narodzin w dalekiej syryjskiej Emezie (165 rok) do śmierci wnuka - Heliogabala (222 rok). Daje się poznać czytelnikom jako kobieta ambitna, ale pozbawiona głębszych uczuć w stosunku do rodziny, podporządkowująca wszystko swemu nadrzędnemu celowi, jakim jest zdobycie, a następnie zachowanie najwyższej władzy w Imperium Rzymskim. Bo to właśnie ona trzyma ster cesarstwa w tym czasie, a jej wnuk-cesarz jest tylko figurantem na tronie, marionetką w rękach władczej i surowej babki.

Co ciekawe, książka składa się z aż trzech rodzajów relacji: subiektywnej (cesarzowa Julia Meza), obiektywnej (historyk zwany umownie rzymskim) oraz współczesnych (wychowawca, psycholog, lekarz psychiatra, lekarz endokrynolog, czytelniczka). Historyk rzymski opisuje życie i czyny kolejnych cesarzy: Kommodusa, Pertynaksa, Juliana Didiusza, Septymiusza Sewera, Karakalli i Heliogabala. Natomiast relacje współczesne skupiają się na osobie Heliogabala. Ich zadaniem jest postawienie specjalistycznej diagnozy stanu zdrowia psychicznego młodocianego cesarza oraz wyjaśnienie jego dziwacznego postępowania. Wszystkie trzy relacje przenikają się i uzupełniają, tworząc barwny obraz Cesarstwa Rzymskiego za czasów dynastii Sewerów.