Co mnie najbardziej fascynuje w prozie Shalev, to jej język (tu oczywiście należy się ukłon w stronę tłumaczki - pani Agnieszki Jawor-Polak za dobrą robotę). Książka w wielu miejscach balansuje na granicy przegadania, może czasami powinna zostawić nieco miejsca na domysły, jednak ten potok słów ma swój urok. Domysły, wnioski, skojarzenia, trajektorie rozumowania narratorki dają szansę na ujawnienie wyjątkowego poczucia humoru. A humor jest tu subtelnie ironiczny i bardzo inteligentny, i to właśnie dzięki niemu całe fragmenty książki zapadają w pamięć (np. kiedy Ja'ara podczas aktu seksualnego, zdając sobie sprawę że jest oglądana, myśli o tym, że ma widownię, co jest zobowiązujące, chce więc zadziwić tę widownię swoimi wyczynami, a potem gotowa jest przyjąć oklaski, itd. No, świetne).