W starożytnej Sparcie nowo urodzone dzieci oceniała starszyzna i jeśli dziecko było ułomne skazywano je na śmierć poprzez zrzucenie do przepaści w górach Tajget.
Do tego nawiązuje Anna Dziewit-Meller w tytule swojej książki "Góra Tajget".

Nazistowska polityka niszczenia wszystkiego, co nie pasuje do obrazu wielkich Niemiec, wspaniałej rasy nordyckiej, doprowadziła do dramatu i zbrodni, w jaką trudno dziś uwierzyć. Szpital psychiatryczny prowadzący zbrodnicze eksperymenty medyczne na chorych, niepełnosprawnych dzieciach. Lekarze zadający ból swoim pacjentom, doprowadzający ich do okrutnej śmierci w męczarniach zamiast do zdrowia. Lekarze, z których wielu nie poniosło za swoje uczynki żadnej kary, którzy żyli po wojnie jako szanowani obywatele przekonani, że nie są niczemu winni.

Zbyt to dramatyczne, żeby się nad tym zastanawiać. U każdego włączają się w tym momencie mechanizmy obronne. Trudno sobie wyobrażać takie okrucieństwo, dlatego tym ważniejsze, że młoda pisarka zajęła się tym tematem. Napisała książkę, którą określiłabym jako "zgrabną", gdyby nie to, że to określenie nie przystoi w kontekście takiego tematu. Nigdy jednak nie dość przypominania okrucieństw wojny i zbrodniczych reżimów. Świat nie może zapomnieć. Młodzi ludzie nie mogą czuć się całkiem bezpieczni. Zmory nacjonalizmów i nietolerancji budzą się to tu, to tam. Trzeba więc pamiętać o tym, że "ludzie ludziom zgotowali ten los".




Góra Tajget (Dziewit Anna (Dziewit-Meller Anna))