Zaburzenia żywienia oraz okaleczanie się często ze sobą współwystępują. Budzą lęk i niezrozumienie otoczenia, stanowiąc tym samym wyzwanie dla profesjonalistów zajmujących się pomaganiem.

Tymczasem dla młodych ludzi zachowania te bywają drogą do realizacji ważnych potrzeb. Wzmacniają poczucie własnej wartości, bywają sposobem kontrolowania własnego życia lub strategią radzenia sobie z silnymi emocjami, które towarzyszą kryzysowi tożsamości okresu dorastania.

Autorzy adresują książkę przede wszystkim do osób, które pozostają w kontakcie z młodzieżą i czują się odpowiedzialne za wspieranie prawidłowego jej rozwoju. Kierują ją do wychowawców, nauczycieli i opiekunów szkół, internatów, szpitali, świetlic socjoterapeutycznych i domów dziecka. Osoby te często jako pierwsze odbierają sygnały o autodestruktywnych tendencjach wychowanków. Z odpowiednią wiedzą mogą stać się nieocenionym źródłem wsparcia emocjonalnego i informacyjnego, przeciwdziałać pogłębianiu problemu, budzić motywację do korzystania z profesjonalnej pomocy oraz inicjować działania profilaktyczne wśród kolegów osób dotkniętych problemem autodestruktywności.

[Difin, 2009]