Bardzo dziwna, schizofreniczna i nierówna książka. Składa się z trzech opowieści tworzących wspólną historię, jednak kryje się w tym niebezpieczeństwo, bo środkowa część jest jednocześnie najsłabsza i naprawdę trudno przedrzeć się przez opary absurdu i na wpół senne majaczenia autora przetykane groteskowo-tragicznymi wspomnieniami. Dopiero w trzeciej części znalazłam przyjemność czytania, choć nie znalazłam jasnej odpowiedzi na żadne z mogących się pojawiać pytań.

Powieść zaczyna się od zagadek i zamiast powolnego odkrywania prawdy, natykamy się na kolejne tajemnice i niejasności - w drugiej części zaczynałam się powoli gubić i byłam bliska odłożenia książki na półkę, bez dokończenia - dlatego warto czytać za jednym zamachem i nie poddawać się po drodze, bo na końcu czeka nagroda.

Padilla, jak Pynchon, mówi, że nie istnieje obiektywna prawda, a wszystko, co widzimy, odkrywamy, doświadczamy, to tylko kolejne warstwy, pod którymi kryją się kolejne.

Ocena 4+

Amphitryon (Padilla Ignacio)