Nie zrażona zwyczajowymi, pochwalnymi recenzjami na okładce, nie znając autora i nic nie wiedząc o tej książce, sięgnęłam po nią w bibliotece, nie oczekując, że wejdzie do mojego osobistego „kanonu”. Jak się wkrótce okazało, myliłam się.

W poszukiwaniu tytułowych ścieżek śpiewu i pragnąc zgłębić osławioną w literaturze i tradycji ideę wędrówki, przybywa do Australii pisarz, Bruce. Fascynują go spotykani w historii świata koczownicy, nomadowie, ich siła i „żywotność”, oraz to, że istnieją oni również współcześnie. Bruce zastaje odchodzący świat Aborygenów, zupełnie inny od tego, jaki zna z literatury. Natomiast przewodnikiem pisarza, również naszym, po bardziej praktycznej stronie Australii, jest znający tubylców i ich kulturę Arkady.

Postacie, mam wrażenie, są tłem dla ukazania przemyśleń, postaw i wiedzy autora, niezbędnymi, by w interesujący sposób przedstawić i przekazać całą historię, co wydaje mi się jak najbardziej odpowiednie w stosunku do treści i formy książki.

Bardzo podoba mi się to, że podróże Bruca przeplatają się z cytatami z literatury, przemyśleniami, dygresjami na temat historii, przyrody, poezji, a poszukiwania na świecie i w literaturze łączą się ze sobą, niczym śpiew i wędrówka tworzące mapę świata.

Książka jest dobrze napisana, przyjemnie się ją czyta, nie jest to w żadnym wypadku kolejny przewodnik po „uroczych” miejscach czy też typowa powieść przygodowa. Według mnie skłania do zastanowienia nad tezami autora, zaczynamy również sobie zadawać pytania, co np. sprawia, że ludzie przenoszą się z miejsca na miejsce i czy poszukiwania „lepszego kawałka ziemi” są jedynym i wystarczającym usprawiedliwieniem, czy może jest coś więcej.

Ja także zatęskniłam za ścieżkami świata, wybrałam więc tę prowadzącą do księgarni, bo osobisty „kanon” to w końcu osobisty „kanon”, nie co dzień się przecież zdarza, że coś się załapie...