Kiedy życie traci smak, a błękit nieba zaczyna zlewać się z szarą codziennością, wtedy pozostaje już tylko skalisty brzeg i bezkresna otchłań z szumem fal rozbijających się o skały.

I właśnie o życiu, które rozbija się o skałę jest książka zatytułowana "Kiedy byłem dziełem sztuki". Powieść opisująca wewnętrzny dramat człowieka, którego poczucie beznadziejności własnego losu oraz skrywane kompleksy popychają w stronę desperackiej decyzji o zakończeniu życia. Paradoksalnie, powzięty zamiar samobójczego skoku w nicość zostaje zamieniony na życie. Ale czymże jest życie dzieła sztuki, ograniczone do bycia podziwianym i oklaskiwanym w tchnących martwotą galeriach i muzeach?

Metamorfoza głównego bohatera, dokonana za sprawą pseudoartysty uzurpującego sobie prawo bycia geniuszem kreacji stylu, rodzi poczucie balansowania na granicy szaleństwa, od którego już tylko krok do roszczenia sobie praw iście boskich. A jednak ta na pozór odrealniona historia zarysowana w książce Schmitta ma w sobie coś z pogoni za idealnym pięknem. Któremu brak jednak walorów uszlachetniających, gdyż czyni z człowieka monstrum egzystujące o tyle, o ile istnieje poza własną świadomością.

Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, iż ten współczesny Apollo, stworzony na obraz i podobieństwo Zeusa Petera Lamy, stanowi pytanie o granice ludzkiej moralności. Wszak w świecie, gdzie nie ma już norm społecznych, człowiek pozostaje jedynie tworzywem, z którym można uczynić wszystko wedle woli i upodobań. Problemem mogą stać się jedynie uczucia, ale przecież i te da się wypreparować za sprawą chemii czy skomplikowanego zabiegu lobotomii.

Jakże więc niezwykły wydźwięk ma tekst, którego bohaterem jest Adam bis, skierowany do nas, ludzi XXI wieku, dla których kult wiecznej młodości i pogoń za pozorem spełnienia stały się synonimem oryginalności.