Frutracja i zniecierpliwienie - te dwa uczucia tłoczyły się we mnie nieustannie gdy czytałam Dzika droga: Jak odnalazłam siebie (Strayed Cheryl).

Zachęcona powstałym filmem z Reese Witherspoon w roli głównej, jak to mam w zwyczaju rozglądałam się za książką, żeby przeczytać ją zanim obejrzę historię na ekranie. Przyznam - spodziewałam się topornego, prostego języka - a znalazłam całkiem dobrze językowo napisaną powieść. Niestety, spodziewałam się też historii przejścia szlaku PCT (Pacific Crest Trail), a 75 procent fabuły stanowią dygresje, retrospekcje i wydumane rozważania nad sensem życia (żeby jeszcze z nich płynęły jakieś wnioski...).

"Dzika droga" zmusiła mnie do zastanowienia się - w jakim stopniu światopogląd autora ma wpływ na moje odbieranie książki? W tym przypadku - w ogromnym. Trzęsło mną gdy pani Strayed Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu Zgadzam się z tym, że uczymy się na błędach i wszystko co robimy prowadzi nas do tego kim jesteśmy, do naszej dojrzałości, do kształtowania tożsamości. Ale chyba rozumiemy to z autorką zupełnie różnie.

Od drugiej strony też - w książce o przebyciu szlaku chciałabym dużo więcej szlaku. I tu wysnuwa mi się wniosek - lepiej odbieram książki podróżnicze pisane przez mężczyzn. Gdybym ja napisała taką książkę, prawdopodobnie też najmniej byłoby w niej wędrówki, więcej tego co mi siedziało w głowie i ludzi, których spotkałam. Jak to niejeden już nieraz stwierdził - kobieta żyje w świecie osób, mężczyzna w świecie rzeczy - dlatego szukając literatury górskiej/podróżniczej będę sięgać chyba raczej po autorów płci męskiej (tak, wstrętna szowinistka ze mnie!).

Ostatecznie... film i tak obejrzę, bo zdjęcia i muzyka są przepiękne. Ale zastrzegę sobie prawo do narzekania. :)