– Doskonale, Bławo! – zawołał nieznajomy. – Widzę, że masz głowę na kałku. Ostrzegam cię jednak, że jeśi komukolwiek powiesz, skąd masz ten parasol, to... – w tym miejscu ruchem pełnym wymowy przejechał dłonią po gardle. Kubuś zbladł. W tej chwili był już zupełnie pewny, że stoi przed prawdziwym gangsterem, a w myśli gorzko żałował chwili, kiedy poczuł żyłkę detektywa, a zwłaszcza momentu, w którym dowiedział się o istnieniu czarnego parasola.

[Siedmioróg, 1998]