– Co to jest prawda, bracie? Widzisz, cytuję Piłata. Tyle że współczesnego Piłata, który trochę zmądrzał. Nie ma takiej prawdy, której nie dałoby się zbrukać, spaskudzić. I oni zbrukali te prawdy. Wszystkie co do jednej.
– Ale czy przez to prawda przestała być prawdą? (...) Nie zabijaj.
– A za wiarę, za ojczyznę, za pana? (...) Na Noc Białych Krzyży? A słupy na Trakcie Lidzkim? – twarz burmistrza była straszna.
– Nie cudzołóż.
– He, he. Kto nie grzeszy, ten nie żałuje... Zajrzyj do ich łóżek... Wciąż tylko mówią o czystości, o moralności, a... Tfu!... I gdyby tak jeszcze bez przemocy, to pół biedy. Ale nie: gwałcą, wykorzystują zależność, płacą.
– Nie kradnij.
– A dziesięcina? A danina? A podatki?
– Nie mów fałszywego świadectwa – Chrystus był spokojny, jakby sondował duszę rozmówcy.
– A co nagadali o tobie? Jak cię sadzili?! Jak sądzą wszystkich innych?!
– Kochaj bliźniego swego – powiedział surowo Juraś.
Justyn zerwał się z miejsca.
– Kochaj?! – oczy znów płonęły mu jak węgle. – A to? – wskazał oparzenia na piersiach Jurasia. – A to?! – za oknem na nadpalonych szubienicach kołysały się ciała. – Chciałeś ich spalić, a oni... A przesłuchania? A szafoty? Codziennie widzimy, jak nas kochają najpotężniejsi ludzie księstwa!
– A człowiek? – spytał cicho Juraś.
Zapadło milczenie. Potem Justyn szepnął:
– Boże mój, czyś ty oszalał? Człowiek. Kto niby jest człowiekiem? Kupiec chlebny? Iliuk? Tamci ślepcy? Bosiacki?
– Nie o nich mówię. O tobie.
– Jak to o mnie?
– Jeżeli widzisz kłamstwo w każdym przykazaniu – kim jesteś, jeśli nie człowiekiem? Skoro w szlachetnych słowach odkryłeś oszustwo, jesteś człowiekiem. Jeśli pragniesz czegoś innego, świętego, nawet nie wiedząc, skąd i jak – to przecież właśnie dlatego musi być Człowiek na Ziemi. Nie tylko wilki. Nie tylko bestie, łajdacy i kłamcy*.


---
* Uładzimir Karatkiewicz, "Chrystus wylądował w Grodnie (Ewangelia Judasza)", przeł. Małgorzata Buchalik, wyd. Oficyna 21, 2012, s. 423-424.