Druga powieść Katarzyny Bondy z cyklu opowieści o policyjnej profilerce Saszy Załuskiej nosi tytuł "Okularnik". Oto znana nam z poprzedniej powieści Sasza przybywa do Hajnówki na pograniczu polsko-białoruskim. Chciała spotkać się z Łukaszem Polakiem, ojcem jej dziecka, z którym znajomość zawarła w okolicznościach, można powiedzieć, "służbowych". Dostała także pewne zlecenie od niejakiej Marzeny Koźmińskiej, królowej półświatka. Tak zaczyna się historia. Dalej jest już tylko nadmiar.

Bonda opowiada ciekawie. Stosuje chętnie retrospekcje. Miesza wątki, myli tropy. Mówi o historii tej ziemi. Pogranicza, które po drugiej wojnie światowej spłynęło krwią. Autorka opowiada o mordowaniu miejscowej ludności przez oddziały "Burego", o powojennej kolaboracji z UB, miejscowych klikach i koteriach, współczesnych narodowcach. Bonda opowiada odważnie i szczerze, wszak ona sama pochodzi stamtąd i w tej powieści zawarła fragmenty historii swojej rodziny. Aspekt tła społecznego jest więc doskonale uwydatniony. Trochę w tym wszystkim gubi się historia kryminalna, którą chce nam opowiedzieć Katarzyna Bonda. Im bliżej końca potężnej, ponad osiemset stronicowej księgi, tym bardziej dziwne, a nawet dziwaczne dzieją się rzeczy. Nie kupuję tego.

Myślę, że autorka trochę zagalopowała się w tym nadmiarze, zapominając chyba, że chodzi o jakość, nie o ilość. Niepotrzebnie rozbudowana fabuła, przez co traci się z oczu to, co najważniejsze.
"Pochłaniacz" bardzo mi się podobał, "Okularnika" oceniłam niżej. Uważam, iż fikcję z rzeczywistością należy łączyć umiejętnie. Bonda jest dobrą "opowiadaczką", ale przesada w każdym przypadku nie służy literaturze.



Okularnik (Bonda Katarzyna)