Od pewnego czasu zastanawiam się nad tym, dlaczego czytam ten cykl. Czytam bowiem każdy kolejny tom, od deski do deski, z dużą przyjemnością, nie odkładając na półkę. Z drugiej jednak strony nie mam ochoty wracać do tej lektury, a przeczytawszy, w sumie niewiele z niej pamiętam, i nie jestem przysięgłym "potterologiem", ani "potteroegzegetą". Dlaczego?
Harry Potter i Zakon Feniksa (Rowling Joanne (pseud. Rowling J. K., Skamander Newt, Whisp Kennilworthy, Galbraith Robert)) Zapewne "Harry Potter i Zakon Feniksa" nie odpowiedzą na to pytanie dokładnie, ale jedno staje się dla mnie pewne; podoba mi się, że magia nie jest czymś nadzwyczajnym. Rowling jest konsekwentna: w jej świecie wszystkie niesamowite dla nas zdarzenia są zupełnie naturalne, oswojone, a tym samym normalne w tamtej, magicznej normalności, ze wszystkimi dobrymi i złymi stronami. Od pierwszego do piątego tomu autorka konsekwentnie przestrzega tej zasady.
"Zakon" to poważna, sensacyjna książka. To już nie zabawa dla dziesięciolatków, którą wspominają z rozrzewnieniem zawiedzeni krytycy. Wkraczamy w świat młodzieży, trudnej, pełnej buzujących namiętności, postrzegającej lepiej zło i... tak samo wobec niego bezradnej. Bohaterowie są w tym tomie bardzo nerwowi i kłótliwi. I być może to znowu zasługa Rowling, że udało się jej oddać nastroje nastolatków, ale na ponad dziewięciuset stronach robi się to po prostu nieznośne.
Schemat powieści, to też bardzo ciekawe, jest ciągle taki sam: bohaterowie dążą do poznania tajemniczych wydarzeń, które ich dotykają. Nie mają po temu dostatecznej wiedzy, dlatego szukają nieco po omacku. Groza narasta, a potem następuje konfrontacja z głównym przeciwnikiem. Wydawało by się, że to najnudniejszy schemat na świecie, a jednak wyobraźnia autorki i jej bardzo plastyczne pióro sprawiają, że powieść tchnie świeżością, choć nie jest szczytem intelektualnych zmagań z czarną lub białą magią.
I choćby się wątki powtarzały nie wiem ile razy, to i tak będę czytał "Harry'ego Pottera" choćby dla cudownych obrazów, których mieszkańcy prowadzą własne, jakże interesujące życie.