Książki Hrabala polubiłam od pierwszego razu. Było to bodajże "Obsługiwałem angielskiego króla". Niewielu umie opowiadać historie tak jak on. Codzienne, błahe sprawy ubrane przez niego w słowa stają się fascynującą opowieścią. Z drugiej strony trudno u niego o nieciekawe wydarzenia. Jego książki to prawdziwa galeria oryginałów z niecodziennymi przygodami. A może po prostu tak opisuje, że wydaje się nam to niezwykłe. Niewielu potrafi też tak łączyć liryczność i humor. Hrabal pisze o uczuciach, ale na szczęście unika męczącego napuszenia i egzaltacji.

"Postrzyżyny" to opowieść o małżeństwie dwóch krańcowo odmiennych osób. On - kierownik browaru, sumienny, pracowity, nie wadzi nikomu, a ona - trzpiotka i wariatka przecudnej urody. On ma trochę problemów, bo mimo że się kochają, to jak okiełznać taką babę, która piwo pije lepiej niż niejeden chłop, po kominach łazi i nic się ludzkim gadaniem nie przejmuje? Ano, problem.

Poznajemy też stryja Pepina, niby drugoplanowa postać, ale nie sposób go nie zauważyć. To jest prawdziwe panisko! Czerpie z życia pełnymi garściami, bałamuci dziewuchy, ostatni grosz przepija i ciągle zmyśla. Opowiada ludziom niestworzone historie o swoich wyczynach i chociaż większość doskonale zdaje sobie sprawę z ich niewiarygodności nie przeszkadza im to słuchać z ciekawością. Zwłaszcza że jego gromki głos trudno zignorować.

W książkach Hrabala najważniejszy jest ich klimat. To autor, którego słowami można się delektować. Już wyjaśniam, o co mi chodzi. Taki Bułhakow na przykład, niezależnie od tego, czy pisze o Mistrzu i Małgorzacie, czy o marszu gadów na Moskwę, zawsze robi to doskonale (no wiem, wiem, kwestia przekładu też wchodzi w grę). Nie sposób nawet przez chwilę znużyć się jego stylem. Podczas gdy na przykład książka Masłowskiej, cóż z tego, że ciekawa, jest dla mnie kompletnie nie do przejścia. To językowe potworki. Nawet jeśli mają na celu oddanie jakiegoś zjawiska, nie potrafię tego czytać z przyjemnością. Ale przepraszam, jak zwykle robię dygresje. Już wracam.

Hrabal pisze o ludziach tak, że wydają nam się piękni, niezależnie od ilości ich wad. I cokolwiek by robili, nawet gdy obcinają psu ogon, nie przestajemy ich lubić. Pewnie dlatego, że umieją kochać, a on umie to pokazać.