Z niecierpliwością czekam na Nagrodę Nobla dla autorki, bo jestem pewna, że wcześniej czy później ją otrzyma.

Akcja powieści toczy się wokół wodospadu Niagara – to miejsce, do którego ucieka pierwszy mąż Ariah; to miejsce, gdzie poznaje ona swojego drugiego męża – Dirka Burnaby'ego, i w końcu miejsce, gdzie przywozi swoje nowo narodzone dziecko. Szum wodospadu niemal słychać na każdej stronie książki.

Można dużo pisać o tytułowym wodospadzie, ale jeszcze więcej o uczuciach, które przepełniają głównych bohaterów. Nie są to uczucia pozytywne: gniew, złość, strach i zaborcza miłość. Pierwszy mąż Ariah, niedoszły pastor, popełnia samobójstwo kilkanaście godzin po zawarciu związku i złożeniu obietnicy: „nie opuszczę cię aż do śmierci”. Od tego momentu Panna Młoda Owdowiała nad Wodospadem musi się zmagać ze strachem, poczuciem braku bezpieczeństwa. W niedługim czasie wiąże się z dobrze rokującym prawnikiem, Dirkiem Burnabym, którego poznaje podczas tygodnia poszukiwania zwłok. Mąż niemal na każdym kroku zapewnia Ariah, że jest dla niego najważniejsza – między innymi zrywa stosunki z matką – ale ona wciąż czeka na to, co musi się stać: na odejście Dirka. Rodząc kolejne dzieci, powtarza jak mantrę: „Teraz już nie możesz ode mnie odejść”. On jednak odchodzi… Ariah przelewa na troje dzieci całą burzę uczuć: nienawiść, złość i toksyczną miłość.

Tej książki nie można zaliczyć do łatwych i przyjemnych, czytanych dla relaksu. Nie jest to również lektura na jeden wieczór.

Jak zawsze, Oates przykłada dużą wagę do szczegółów, jej postacie nie są płytkie ani papierowe. Również wodospad Niagara został opisany szczegółowo, niemalże ma się wrażenie, że stoi się nad rwącą rzeką i kipielą. Siły natury są niemal tak samo gwałtowne, jak uczucia targające bohaterami powieści.