Jedną z istotniejszych cech dystynktywnych oryginalnej kultury ajnuskiej są zwyczaje związane z postawieniem i utrzymywaniem domostwa, które dla Ajnów było nie tylko miejscem do mieszkania, ale stanowiło sanktuarium w pełnym tego słowa znaczeniu, siedlisko dobrych duchów opiekujących się domostwem. Tu mieszkali: dobry duch – ojciec domostwa i jego stróż zwany Ciseikooroekasi oraz dobry duch – matka domostwa i opiekunka życia, utożsamiana z ogniem (Fuci na Hokkaido, Unci na Sachalinie). Miejsce, w którym przechowywane było wyobrażenie Ciseikooroekasi, oraz ognisko domowe były zatem najświętszymi miejscami w tym domu-świątyni, której głównym kapłanem był gospodarz głowa rodziny. Jego powinnością było wybrać miejsce pod postawienie domu przez zatknięcie w ziemię odpowiednio wybranego i przygotowanego kija (inau) i za pomocą modłów skonsultować się z wybranymi duchami (kamui) co do słuszności wyboru. Zły wybór sygnalizowali kamui zsyłając niedobre sny na przyszłego gospodarza. Jeśli natomiast sny nie przynosiły złych wróżb, na wybranym miejscu stawiano dom (cise). Udział w budowie brał cały kotan, po jej zakończeniu zaś gospodarz wydawał dla wszystkich przyjęcie, obfitujące głównie w sake – japońską, rzadziej gorszą ajnuskiego wyrobu – wódkę ryżową*.

---
* Alfred F. Majewicz, Dzieje i legendy Ajnów, wyd. Iskry, 1983, s. 75.