Herman Broder, Holocaust, Nowy Jork, Bronx i Brooklyn - oto punkty oparcia tej powieści, tragicznej historii bohatera, który przez całą wojnę był przechowywany przez wiejską dziewczynę w stodole. Udało mu się przeżyć i wraz ze swoją wybawicielką znalazł się w Ameryce. Tam również Holokaust nie opuszcza go praktycznie ani na chwilę, jego zgubny wpływ jest chyba nawet silniejszy w zestawieniu z amerykańskim dobrobytem.

Całkowicie rozbity, przeniknięty immanentnym strachem, stosunkowo młody filozof i talmudysta próbuje sklecić sobie życie. I wydaje mu się, że przez chwilę mu się to udaje. Tyle że ta nowa konstrukcja opiera się na fundamencie przeżartym nie tylko jego własnymi przeżyciami z okresu Zagłady, ale również opowieściami innych, jest wyjątkowo niestabilna, a bohater miota się pomiędzy uczuciami, które - może to banalne - koncentrują się na trzech kobietach; jedna w jego przekonaniu nie żyje, wobec drugiej ma dług wdzięczności, a trzecią kocha do szaleństwa.

Czy takie życie da się zaakceptować? Czy taka tymczasowość wytrzyma próbę czasu? Czy w ogóle da się tak żyć? I tu Singer pokazuje swój literacki pazur, odpowiadając niejednoznacznie, wprowadzając czytelnika w nastrój tymczasowości, niepewności i nieokreśloności.

Cały dramat Hermana Brodera, Żyda wyplutego przez Zagładę na amerykański brzeg, rozgrywa się w otoczeniu kipiącym chęcią życia, dynamicznym, nowym, ba, nowoczesnym. I chociaż Bronx i Brooklyn są pełne postaci (a może cieni) ze wschodnioeuropejskich sztetli, zderzają się tu dwa światopoglądy: ten ze starego, jakże okrutnego świata, pełen strasznych wspomnień, podszyty przerażeniem i fatalizmem i ten nowy, przebojowy, hej do przodu, teraz jesteśmy Amerykanami i się bogaćmy. Ci ze starego świata są niewygodnym ciężarem, który co prawda trzeba znosić, ale jest zbędny i zapewne szybko się rozmyje w świecie bez wspomnień.

Jaki koniec wymyślił Singer swoim bohaterom? Chyba taki jak samo życie - trochę szary, trochę niepewny - ludzki.