Powieść napisana jest w podobny jak tom pierwszy, sprawdzony już sposób. Na fabułę składają się dwa główne wątki, dotyczące Fabioli i jej brata Romulusa. Daje to ciekawy obraz Rzymu będącego pod wpływem druzgoczącej klęski na wschodzie. Wszystkie powieści o epoce cesarstwa koncentrują się na jednym konkretnym miejscu. Tak pisze np. Simon Scarrow, którego dzielni woje znajdują się zawsze w jednym rejonie. Kane posłużył się większym kadrem. Objął nim zarówno Bliski Wschód, jak i Italię, a to, się co dzieje, zapiera dech w piersiach.

Akcja powieści rozgrywa się na kilku płaszczyznach, zwłaszcza wydarzenia z Wiecznego Miasta są ciekawym rozszerzeniem historii o aspekt polityki i intryg dworskich. Dzięki wprowadzeniu w ten świat Fabiola jest w stanie dowiedzieć się czegoś o losie brata, a potem posługuje się swoim nowym kochankiem jak narzędziem mającym pomóc w ponownym zjednoczeniu.

Niby nic wielkiego – spodziewałem się jeszcze większego rozmachu niż w "jedynce" – ale mimo wszystko Kane mnie zaskoczył. Kiedy już myślałem, że akcja utknie w miejscu, autor naprawdę ją ruszył z miejsca (i nie chodzi tu tylko o samych bohaterów), prowadząc w kompletnie niespodziewanym kierunku. Za to zaskoczenie należy mu się ogromna pochwała.


[Tekst pochodzi z mojego bloga]