Dla mnie jest to przede wszystkim książka o tym, jak bardzo dorośli mogą, często w dobrej wierze, zaszkodzić dziecku. Skrzywdzić dziecko. Wypaczyć je na całe jego dalsze życie. I o tym, że nikt nie jest w stanie bardziej dziecka skrzywdzić, boleśnie dotknąć, niż osoby mu najbliższe - rodzice, dziadkowie. W "Bogu rzeczy małych" widać to nie tylko na przykładzie bliźniaków, ale również ich matki.

A po wtóre - o niemożności ucieczki od swego losu. To brzmi okropnie fatalistycznie, wiem, ale jakże często spotykamy się z podobnym zjawiskiem w codziennym życiu: człowiek ucieka, np. od powielania wzorców zaobserwowanych w rodzinnym domu, bo buntuje się przeciwko nim, a po latach, czasem dzesiątkach lat odkrywa, że zatoczył koło i tkwi w sytuacji analogicznej do tej, z której usiłował się wyzwolić.

To gorzka książka, ale bardzo prawdziwa psychologicznie. Poza tym: dobre tłumaczenie i obszerna panorama życia i obyczajów współczesnych Indii.