I znów Suzanne Collins mnie zachwyciła! Historia, jaką znalazłam w tej powieści, całkowicie mnie pochłonęła, a przede wszystkim ogromnie zaciekawiła. Dodatkowo czyta się ją szybko, a styl nie sprawia problemów. I tu już wyłania się wada. Zbyt szybko dowiedziałam się, jakie jest zakończenie! Ale po poznaniu go wiem jedno – chcę więcej!

Wydawać by się mogło, że książka przeznaczona jest raczej dla młodszych czytelników, jednak moim zdaniem może się ona podobać również tym starszym. Co sprawia, że jest taka genialna? Dobre pytanie! Choć nie ma w niej nic tak bardzo ją wyróżniającego, to jakaś ukryta magia mocno przyciąga do fabuły, jaką prezentuje Collins. Co ważne, tu ciągle coś się dzieje, akcja nawet na chwilę nie zwalnia, a piętrzące się wątki sprawiają, że ciągle mamy wrażenie, iż wszystko się jeszcze może wydarzyć. I tak jest naprawdę. Samo zakończenie ogromnie mnie zszokowało. Do tej pory nie wyobrażam sobie, jak autorka przedstawi losy bohaterów w kolejnym tomie.

Jeśli chodzi o Gregora, to spodobało mi się, że pozostał on takim, jakim go poznaliśmy w pierwszej części. Jest tym samym spokojnym chłopcem, oddanym rodzinie i obowiązkom. Doświadczył wielu niebezpiecznych sytuacji, które dużo go nauczyły, i co ważne, potrafi wykorzystać tę wiedzę w kolejnych przygodach. Jego stanowczość i rozwaga oraz umiejętność podejmowania rozsądnych decyzji dobrze rokują co do dalszego ciągu tej historii. Ale ma on dopiero 11 lat! Czy to nie za mało, jak na taką dojrzałość? Może jest wyjątkowy...

Podobał się wam drugi tom „Kronik podziemia”? To z pewnością pokochacie trzeci! Nie tylko jest lepszy, ale i czyta się go jeszcze szybciej. A historia? Powala! I nie da o sobie zapomnieć!