Najsłabszy ze wszystkich tomów cyklu „Annika Bengtzon”, które do tej pory przeczytałam (zostały mi dwa ostatnie). Zaczyna się pozornie tak samo, jak każdy inny: znaleziono ciało zamordowanej kobiety, Annika w poszukiwaniu pasjonującego tematu zaczyna gmerać we wcześniejszych doniesieniach, czy aby nie opisują one podobnych spraw, czytelnik się spodziewa, że zabierze się za własne dochodzenie, trochę pomagając, a trochę przeszkadzając policji… tymczasem sprawa praktycznie bierze w łeb, całe śledztwo zajmuje może ze 4 strony, i to bez udziału głównej bohaterki.

Cała reszta kręci się wokół Thomasa. Nie-całkiem-były (bo znów mieszkają razem, nie zawarłszy jednak ponownego związku; trzy lata poprzedzające te wydarzenia spędzili w USA) małżonek Anniki udaje, że się ustatkował, lecz wyjeżdżając z międzynarodową delegacją do Afryki myśli tylko o tym, jak tu się dobrać do apetycznej młodej Angielki. Niestety jego zamiar udaremniają terroryści, którzy porywają uczestników misji i żądają kosmicznie wysokiego okupu. I tylko o tym jest cała powieść, w której (nowość!) pierwszoosobowe relacje Thomasa przeplatają się z opisywanymi przez narratora zewnętrznego poczynaniami Anniki, na które składają się, generalnie rzecz biorąc, głównie tasiemcowe dialogi ze znanym z poprzednich części Jimmym Haleniusem, który pomaga jej z ramienia rządu i jest irytujący do bólu. Uwaga: po kliknięciu pokażą się szczegóły fabuły lub zakończenia utworu. Kretynka Snapphane okazuje się jeszcze większą pijawką niż do tej pory, zasługującą na zamalowanie w gębę, albo raczej – dla zapobieżenia kłopotom prawnym – na wyrzucenie za drzwi (no, może chociaż Annika wreszcie naprawdę poszła po rozum do głowy i przestanie ją uważać za „jedyną przyjaciółkę”?).

Być może autorce zabrakło pomysłu, jak rozwiązać wątek zbrodni, ale litości! – założywszy, że się pisze cykl kryminalny o dziennikarstwie śledczym, nie powinno się ni stąd, ni zowąd wtryniać do niego thrillera z przesłaniem, choćby jak najbardziej słusznym! I nie jest to wcale mniej irytujące dlatego, że Marklund pisze ładnym stylem, że znów zawarła w fabule nieco interesujących informacji (już wiemy, jak wygląda uzyskanie pożyczki w szwedzkim banku…) i obserwacji socjologicznych (doprawdy, czworonożna hiena powinna się obrazić za porównanie z przedstawicielami co poniektórych mediów! Może się brzydziej uśmiecha, ale na pewno nie jest tak perfidna i cyniczna!), ani dlatego, że skonstruowała tak wiarygodne sylwetki bohaterów (za to, że Halenius i Snapphane doprowadzili mnie do białej gorączki jak prawdziwi ludzie, do wstępnie przewidywanej dwójki dodałam plus).