Ta książka to manifest i poezja smutnej doli człowieka, którego zniszczyło uzależnienie. Śmiertelnie groźna substancja, narkotyk rozszczepiający osobowość, zwany przez "środowisko" Agonią - prowadzi człowieka przez przebłysk szczęścia do totalnego upadku. Działanie narkotyku w skrócie polegało na kreowaniu autonomii pracy obydwu półkul mózgu, co dało porażający efekt: policjant dla dobra śledztwa został narkomanem-przestępcą. Jako stróż prawa nie zdawał sobie sprawy z istnienia drugiego życia - szpiegował więc sam siebie, korzystając z założonej przez policję holodetekcji. Nie dosyć, że od początku jego poświęcenie nosiło znamiona daremnej próby - otoczenie całkowicie zignorowało to zmaganie, a wręcz je odrzuciło.

To momentami tragiczna powieść o ludziach przegranych. Być może tacy nie do końca zasługują na swój los, lecz zawsze jest to skutkiem podjętej wcześniej świadomej decyzji.

Całość niesie dość przygnębiającą refleksję nad sensem poświęcenia siebie samego, nad kwestią zaufania innym, daje też dogłębny, wręcz perwersyjny obraz nierozłącznego związku policjant-przestępca.

Nie jest to najlepsza z książek Dicka, lecz niesie refleksje ogromnej wagi, które doceni niejeden miłośnik głębokich przemyśleń. Posiada oczywiście "zakręcony" dickowski styl. Nie tylko dla fanów fantastyki, której pierwiastek autor tutaj zredukował do minimum.