W wielu bajkach Baba Jaga śpi z mieczem pod głową. [...]

Nie przeoczyłam miecza pod głową, wierzę w jego znaczenie. Co więcej, jestem przekonana, że wszystkie rachunki gdzieś są gromadzone, że gdzieś to wszystko jest spisywane, że istnieje boleśnie wielka księga skarg i że rachunki doczekają się zapłaty. Nie wiadomo kiedy, ale jednak. Bo wyobraźmy sobie, że kobiety (które stanowią zaledwie nieistotną połowę ludzkości, nieprawdaż?), że wszystkie te Baby Jagi, wyciągną miecze spod swoich głów i ruszą wyegzekwować spłatę rachunków?! Za każde uderzenie w twarz, za każdy gwałt, za każdą obrazę, za każde okaleczenie ciała, za każde splunięcie, które je zbrukało. Wyobraźmy sobie, że z popiołów powstaną wszystkie te spalone hinduskie panny młode oraz wdowy i ruszą w świat z wyciągniętymi mieczami w dłoniach? Wyobraźmy sobie wszystkie te niewidoczne dotychczas kobiety, które przez niciane kraty wyglądają ze swoich płóciennych burek będących bunkrami, te, które zasłaniają chustami usta, nawet gdy mówią, jedzą i całują (bo usta są, och, takie nieczyste, do ust niejedno się dostaje i niejedno z nich wydobywa). Wyobraźmy sobie milionowe wojsko "wariatek", bezdomnych, żebraczek, kobiet z twarzami spalonymi kwasami, bo samozwańczy sprawiedliwi mężczyźni poczuli się zbrukani spojrzeniem rzuconym na odkrytą twarz kobiety, kobiet, których życie jest w całkowitej władzy ich mężów, ojców i braci, kobiet ukamienowanych, tych, które przeżyły, i tych, które zginęły ze splamionych krwią rąk męskiej tłuszczy. Wyobraźmy sobie teraz, że wszystkie te kobiety zadrą swoje suknie i wezmą miecze do ręki... Że sięgną po swoje miecze miliony prostytutek na całym świecie, biały, czarny i żółty towar (od)sprzedawany na targowiskach żywym mięsem, towar gwałcony, katowany, odarty z praw, którego właścicieli, o dziwo, nikt jakoś nie może dopaść... Że ruszą setki tysięcy dziewczynek zarażonych AIDS, ofiar szaleńców, pedofilów, ale też własnych prawowitych mężów i ojców, że one też ruszą... Że ruszą kobiety afrykańskie z szyjami zakutymi w metalowe pierścienie, kobiety z usuniętymi łechtaczkami i zaszytymi waginami, kobiety z silikonowymi piersiami i silikonowymi ustami, z twarzami z botoksu i sklonowanymi uśmiechami, że ruszą także te miliony głodnych kobiet, które rodzą głodne dzieci... Że ruszą miliony kobiet modlących się do męskich bogów i ich przedstawicieli na ziemi, bezwstydnych starców w purpurowych, białych, złotych i czarnych czapeczkach na głowie, w tiarach, biretach, kufiach, camaurach, fezach i turbanach, w tych symbolicznych substytutach penisa, będących "antenami", za pomocą których bez przeszkód obcują ze swoimi bogami... Że te miliony kobiet - zamiast do kościołów, meczetów, bożnic i sanktuariów, które i tak nigdy nie były ich - ruszą na poszukiwanie własnej świątyni, świątyni Złotej Baby, skoro nie mogą się obyć bez świątyni... Że przestana bić pokłony mężczyznom o oczach nabiegłych krwią, winnym śmierci milionów ludzi, a ten ich proceder nie ma końca. Oni są tymi, którzy zostawiają za sobą ludzkie czaszki, później zaś chora ludzka wyobraźnia zatyka te czaszki na płocie samotnej staruszki mieszkającej na skraju lasu...


Fragment z książki
Życie jest bajką: Mit o Babie Jadze (Ugrešić Dubravka), tłum. Dorota Jovanka Cirlić, wyd. Znak, 2011, str. 297-298.