Powieść, jak wskazuje podtytuł, ma przybliżyć dzieje Izabeli Aragońskiej, księżnej Mediolanu w latach 1489-494, matki królowej Bony (drugiej żony Zygmunta Starego Jagiellończyka).

Przeczytałam do końca tylko dlatego, że nie lubię zostawiać niedokończonych książek; o ile początek (kilka pierwszych rozdziałów) jest jeszcze w miarę poprawny, to im dalej, tym gorzej. Powtarzające się opisy ubiorów, widoków, zachowań bohaterów po pewnym czasie stają się, delikatnie mówiąc, denerwujące (po przeczytaniu po raz kolejny jak to blask świec oświetlał wnętrze komnaty albo woda szemrała w fontannie itp. moja niechęć do dalszej lektury sukcesywnie rosła).

Sytuacji nie ratują również dialogi; są nijakie, pozbawione emocji i podobnie jak opisy – powtarzalne do bólu. Zupełnie nie czuć atmosfery spisków, intryg, walki o władzę będącej codziennością ludzi na najwyższych szczeblach władzy w opisywanych czasach (autorka stara się przedstawić sytuację społeczno-polityczną, jednak efekt jest ugrzeczniony i mało dramatyczny). Akcja nie wciąga, jest rozwlekła, brak jej dynamiki.

Podsumowując: to pozycja dla niewymagającego czytelnika, bliższa romansowi niż książce historycznej.