Mam wrażenie, że aby sięgnąć po „Ona wraca na dobre”, trzeba przeczytać wcześniejsze książki Jagielskiej. Tę najnowszą również charakteryzuje rwana i dość chaotyczna narracja kobiety cierpiącej na depresję, więc żeby mieć pełniejszy obraz jej osobowości, warto zapoznać się na przykład z zapiskami z zakładu psychiatrycznego, z którego właśnie wyszła.

Grażyna Jagielska jest gotowa, by stawić czoło światu; opuszcza mury szpitala, do którego trafiła ze względu na zły stan psychiczny. Nie wraca jednak do domu, ale jedzie na drugi koniec globu, w pobliże największej na świecie rzeki, by tam zdefiniować siebie na nowo. Towarzyszymy jej w tej ważnej podróży i świadkujemy jej myślom. Prym wiedzie w nich poznana w szpitalu kobieta, która – z synkiem na siedzeniu – wjechała samochodem do Wisły. Prawda jest taka, że o „towarzyszce” narratorki dowiadujemy się więcej niż o niej samej. To musi być szalenie ważna postać w jej życiu i leczeniu.

O właśnie, książkę należy też docenić ze względu na głos, który ujawnia. Jagielska mówi bowiem w imieniu rzeszy ludzi chorujących dziś na depresję, próbujących uporać się z problemami. Jeśli tacy ludzie znajdują się w naszym otoczeniu, warto przeczytać tę pozycję, żeby ich zrozumieć.