[...] Świat dziecka i świat poety to rzeczywistość kolorowa i delikatna. Łatwo ją zdmuchnąć i zgasić. Zwłaszcza w poezji nowoczesnej, w której odżegnano się od sztywnych prawideł wersyfikacyjnych, a słowo zostało poddane rytmowi oddechu i bicia serca poety, rzeczywistość ta jest tak kolorowa i tak delikatna, jak wrażenie z jednej chwili.

Poeci i dzieci widzą świat ostrzej. Odznaczają się niezwykłą pobudliwością uczuciową, która pozwala im – w zdumieniu i radości – dokonywać nieustannych odkryć w naszym barwnym świecie. Ileż fascynacji czerpią z pierwszych dotknięć rzeczy. Tu bije źródło inspiracji ludzkiego myślenia i tworzenia. Każde dziecko jest poetą. Każdy poeta zachował w sobie coś z dziecka.

Jakiż żal ogarnia nas za utraconym dzieciństwem. Tym także wytłumaczyć można fakt przymierza i naturalny sojusz poetów z dziećmi.

Powtórzmy raz jeszcze główne motywy tego przymierza. Oto one: umiejętność cieszenia się z życia i wyrażania tej radości, smakowanie istnienia. Naturalność reagowania na świat. Zdolność podnoszenia otaczającej rzeczywistości do rangi metafory [...].

Antologia obejmuje trzy rodzaje twórczości: pieśni i kołysanki ludowe, kolędy i pieśni modlitewne oraz wiersze poświęcone dzieciom i dzieciństwu od najdawniejszych lat [...]*.


---
* Jan Nagrabiecki, "Posłowie", w: "Dziecku", wyd. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1979, str. 363-365.