Pani Rowena Drake zorganizowała przyjęcie z okazji Halloween dla gości w wieku od dziesięciu do siedemnastu lat. Z pomocą jej przyszła Judith Butler oraz przyjaciółka Judith, Ariadna Oliver, pisarka powieści kryminalnych. Podczas przyjęcia zostaje zamordowana dziewczynka, a do akcji wkracza Herkules Poirot, nota bene przyjaciel Ariadny.

Niektórzy widzą w Ariadnie alter ego Agaty Christie. John Curran, który przeanalizował notatniki, jakie po sobie zostawiła Christie napisał: "W Tajemnicy Bladego Konia (...) [Ariadna] podzieliła się z czytelnikami sekretami pisarskiego warsztatu (zapewne nie tylko swojego, lecz także swojej twórczyni). W "Trzeciej lokatorce" i "Wigilii Wszystkich Świętych" ta sympatyczna autorka pojawiła się ponownie, tym razem u boku swojego przyjaciela Poirota."[1]

W Wikipedii zaś możemy wyczytać, że "Sama Ariadna jest postrzegana w swoim otoczeniu jako autorytet w dziedzinie kryminalistyki, choć jak wielokrotnie przyznaje, wszystkie swoje pomysły na intrygi i ich rozwiązania bierze z wyobraźni i nie opiera ich na specjalistycznej wiedzy. Bohaterem powieści Ariadny Oliver jest fiński detektyw. Popularność powoduje u Ariadny Oliver zażenowanie – za wszelką cenę unika oficjalnych spotkań ze swymi wielbicielami. Jest po trosze feministką – uważa, że w policji powinno być więcej kobiet. Bezkrytycznie patrzy na kobiecą intuicję, którą uważa za najlepszą metodę śledczą. Swoje powieści pisze na maszynie osobiście. Kiedyś miała sekretarki, ale po kolei je zwalniała, gdyż jedna była zbyt pedantyczna co do błędów ortograficznych i stylistycznych, druga natomiast była zbyt roztrzepana." [2]

W książce pojawia się także tajemniczy, przepiękny ogród, stworzony przez przystojnego ogrodnika Michaela Garfielda. "Cała powieść pełna jest aluzji i bezpośrednich nawiązań do wcześniejszych utworów. Wiele motywów łączy ją ze "Zbrodnią na festynie" i tu, i tam podczas zabawy ginie dziecko będące świadkiem dawniejszej zbrodni i przez to stanowiące zagrożenie dla czującego się dotychczas bezpiecznie mordercy. Ponadto w obu powieściach grób ofiary zostaje zamaskowany czymś pięknym - w Zbrodni.... glorietą, natomiast w Wigilii.... ogrodem.[3]

Tandem Ariadna Oliver i Herkules Poirot, rzecz jasna znajdują sprawcę morderstwa. Pani Oliver podsuwa sugestie, a małe szare komórki Poirota, jak pracowite trybiki, obracają się nieustannie tak długo, aż rozpracują zagadkę.
"Czy wie pan, co mi to wszystko przypomina? - spytała pani Oliver. - Komputer. Pan się programuje. Chyba tak to nazywają? Przez cały dzień wrzuca pan w siebie wszystkie dane, a potem czeka na wyniki.
- Coś w tym jest - Poirot przytaknął z zainteresowaniem. - Tak, tak, odgrywam częściowo rolę komputera. Zbieram informacje....
- I otrzymuje pan natychmiast kilka rozwiązań, a co jedno, to błędne? - zauważyła pani Oliver.
- Och, nie - odparł Poirot. - Komputerom to się nie zdarza."[4]

Cóż za skromność Małego Belga :)
"Wigilia Wszystkich Świętych" nie jest najlepszym dziełem autorki, ale pomimo tego stanowi rozrywkę na przyzwoitym poziomie, o czym szczerze zapewniam!
----
[1] Curran John, „ABC zbrodni Agathy Christie: Sekrety z archiwum pisarki”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2012, s. 308
[2] Wikipedia: https://pl.wikipedia.org/wiki/Ariadna_Oliver
[3] Curran John, „Sekretne zapiski Agathy Christie”, tłum. Długajczyk Beata, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2010, s. 330
[4] Christie Agatha, "Wigilia Wszystkich Świętych", tłum. Masłowski Krzysztof, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2014, s.47-48

Wigilia Wszystkich Świętych (Christie Agatha (pseud. Westmacott Mary))