„Góra, na której się znajdowałem, była najwyższą na całej wyspie, gdyż niestety była to wyspa, na którą mię wyrzuciło morze. Rozciągała się ona na kilka mil geograficznych w obwodzie. Kilka zatok wrzynało się w głąb lądu, a cały środek górzysty pokrywały ciemne bory.
W oddaleniu dziesięciu mil morskich widać było jakiś ląd, lecz nie mogłem rozpoznać, czy to ziemia stała. Na całej wód przestrzeni nie ukazywał się najmniejszy szczątek naszego okrętu.
Zapewne pochłonął go ocean.
– Jestem więc na wyspie... sam jeden! Bez mieszkania! Bez pożywienia, bez broni! Z daleka od ludzi, skazany na śmierć albo może nędzniejsze od śmierci życie!”

[Siedmioróg, 1997]