„Pchnąłem drzwi. Wybiegłem na dwór.
Na dworze jak na dworze, ciemno i zimno. Wiatr szumial w gałęziach drzew, chudy księżyc smykał gdzieś między obłokami i psy szczekały w opłotkach. A ja sam... Zrobiło mi się bardzo smutno, ale wnet poczułem ogromną ulgę. Nie było juz ani Krzyśka, ani przyszywanej ciotki, nie musiałem świecić oczami za siebie i innych. Raz na zawsze pozbyłem się ćmiącego uczucia upokorzenia.
Dokąd tu iść? Uśmiechnąłem się w duchu, bo przypomniała mi się piąta strona świata, której szukaliśmy razem z Jojem. Gdzie ona jest? Ho, ho! Największy filozof nie wskazałby mi teraz drogi. Zrozumiałem, że ta piąta strona świata jest w nas i, chociaż tak blisko, to najtrudniej ją znaleźć”.

[Siedmioróg, 1998]