Jest to na pewno jedna z najbardziej niesamowitych autobiografii, jakie czytałam... Co kilka lat lubię do niej wracać i za każdym razem odkrywam coś ciekawego.

Moja ulubiona część to pierwsza połowa: młodość Ghandiego i jego pierwsze kroki w dorosłość. Już z pierwszych zdań dowiadujemy się, że nie jest to zwykła historia życia, a seria eksperymentów, które miały na celu dowiedzenie wartości prawdy w życiu każdego człowieka. Mahatma przedstawia siebie dokładnie takiego, jakim był, niczego nie dodaje, niczego nie ujmuje. Obserwujemy jego najważniejsze sukcesy i najpoważniejsze potknięcia.

Przedstawia genezę swojej życiowej filozofii, przyczyny i skutki swojego postępowania. Przyznaje się do słabości i braków, skromnie mówi o osiągnięciach i dobitnie – o dowiedzionych prawdach. Z doskonałą precyzją opisuje swoje uczucia i przemyślenia, nawet z najodleglejszych wspomnień. Dzięki temu wręcz czujemy, że cofamy się w czasie, obserwując z ukrycia opisywane wydarzenia.

Mahatma znalazł upragnioną prawdę w powstrzymywaniu się od przemocy, celibacie, rezygnacji ze spożywania mięsa i w szacunku do bliźniego. Stara się uzmysłowić nam, jak ważne są samodyscyplina i skromność. Dowodzi, że tylko dzięki tym czynnikom możemy uwolnić się od pragnień sprzecznych z człowieczeństwem. Na własnej skórze przekonał się o tych prawdach i ma rację! To prostota i umiar sprawiają, że łatwiej nam wyzbyć się pierwotnych instynktów i zaczynamy dostrzegać, co naprawdę potrzebne jest nam do szczęścia.

To niezwykłe, że człowiek, którego już tak dawno nie ma wśród nas, za sprawą tej książki powraca jak żywy, by dać świadectwo swoich poszukiwań prawdy...