Po książkę Johna Updike'a pt. "Szukajcie mego oblicza" sięgnęłam przypadkiem. Nie znałam wcześniej twórczości tego pisarza ani nie posiadałam informacji, jaki rodzaj prozy tworzy. Kiedy zasiadłam już do lektury, po przeczytaniu kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu stron poczułam się nieco rozczarowana, co poskutkowało również znacznym zwolnieniem tempa czytania. Autor dość powoli wprowadza czytelnika w atmosferę i opowiadaną historię. Długo przebijałam się przez tę pozycję, ale było warto.

Nie jest to książka łatwa, nie czyta się jej lekko. Poleciłabym ją osobom, które lubią biografie i interesują się sztuką. Mnie zainteresował ciekawy opis bohemy artystycznej, malarskiej w USA okresu "okołowojennego" (II wojna światowa). Updike wnikliwie i czasem dosadnie opowiada o szalonych latach 40-tych, 50-tych XX wieku, kiedy to niewielkiej grupce malarzy amerykańskich wydawało się, że ich twórczość może "zbawić świat", nakreślić nowe kierunki, wyzwolić od czegoś. Pomimo trwającej wojny, a później niezwykle trudnych historycznych zawirowań, oni żyli w pewnym odcięciu od realnego świata, zajmując się wyłącznie swoją twórczością, nadając jej niezwykle istotne znaczenie.

Cała niemal historia podana jest w formie wspomnień osoby, która wywodzi się z tego artystycznego środowiska, więc zagłębiając się w retrospekcje, mamy wrażenie, że opowiadane zdarzenia są bardzo prawdziwe. Mało tego, opowiadająca o swym barwnym życiu starsza kobieta potrafi być bardzo krytyczna wobec swojego ówczesnego otoczenia, jak również wobec siebie. Nieco rozczarował mnie - opowiedziany, moim zdaniem, dość ubogo - wątek dotyczący relacji, jaka nawiązuje się podczas rozmowy staruszki z przeprowadzającą z nią wywiad młodą dziennikarką. Istotą powieści jest jednak, moim zdaniem, ocean wspomnień, jaki otwiera się przed malarką, stojącą już u kresu swojego jakże ciekawego i barwnego, choć niełatwego życia.

Reasumując, książka podobała mi się, ale uważam, że jest to pozycja dla naprawdę wytrwałych czytelników.