Bohaterami powieści „Bardzo biała wrona” są uczniowie liceum, ale jak najbardziej poleciłabym tę książkę także gimnazjalistom oraz rodzicom nastolatków. Dlaczego?

Główny wątek opowiada o pierwszej miłości, takiej „na całe życie”, o której pamięta się przez lata.

Natalia właśnie rozpoczęła naukę w liceum, Norbert jest już w trzeciej klasie. I nie byłoby w ich historii nic niezwykłego, gdyby chodziło o zwyczajną miłość. Tymczasem wraz z bohaterką czytelnik zostaje wciągnięty w wir toksycznego związku, omotany siecią podejrzeń i gierek, które Norbert stosuje wobec dziewczyny. Dzień po dniu chłopak osacza Natalię psychicznie, izoluje od koleżanek, przejmuje nad nią władzę. Jednocześnie obdarza naprawdę szczerym, gorącym uczuciem.

Natalia, zakochana pierwszą miłością, lgnie do niego. Tym bardziej że jej domowa sytuacja stała się trudna do zniesienia z powodu problemów, jakie stwarza właśnie adoptowany przez jej rodziców chłopczyk.To nowa, trudna sytuacja i wszyscy skupieni są na potrzebach najmłodszego członka rodziny. Ten zaś jest po wielu traumatycznych przeżyciach i absorbuje całą uwagę dorosłych, którym dla córki brak już czasu i sił – ale przecież to taka poukładana, rozsądna dziewczyna, że nie mają powodu do obaw. Niestety, nie mają też kiedy z nią porozmawiać.

Bohaterka ma także przyjaciółki, ale gdy zaczyna „chodzić” z Norbertem, jej relacje z nimi się rwą. Chłopiec coraz bardziej ingeruje w życie Natalii. Ona uzależnia swoje decyzje od tego, co on akceptuje bądź nie; żeby go nie zdenerwować, cenzuruje informacje, które mu przekazuje. Bycie z Norbertem staje się dla niej emocjonalnym rollercoasterem, chwile uniesień przeplatają się z obawami i z poczuciem winy. Czy Natalia zdoła się uwolnić od pełnego przemocy psychicznej i manipulacji związku? Żeby się tego dowiedzieć, musicie sami przeczytać książkę.

Każdy, kto kiedykolwiek był uwikłany w podobne relacje, odnajdzie w tej powieści siebie. Ewa Nowak, pedagog-terapeuta, doskonale zna problem, o którym pisze. Wątek Natalii i Norberta to wręcz modelowy przykład toksycznego związku, osadzony w realiach warszawskiego liceum. Równie dobrze może jednak zdarzyć się wszędzie indziej i także dorosłym ludziom, przytrafić się może też Tobie, Czytelniku tej opinii.

Podczas lektury emocje sięgną zenitu, ale można domyślić się, że są zaledwie nikłym echem tego, co musiała przeżyć Natalia. Czytelnik znajdzie tu nie tylko mechanizmy manipulacji, ale także, co stanowi ogromną wartość książki, „wejdzie” w głowy bohaterów i dowie się, jakie myśli napędzają ich czyny. „Jak w ogóle do tego doszło? Kiedy był ten pierwszy ostrzegawczy sygnał? Dlaczego w głowie nie zadzwonił mi żaden dzwonek?”[1] – zastanawia się Natalia, zadając sobie również i takie pytanie: „Ciekawe, ile dziewczyn boi się swojego chłopaka”[2].

Język jest przystępny, nie stanowi bariery dla młodego odbiorcy. Postaci są żywe, realistyczne. Powieść zawiera także kilka ciekawych, nieszablonowych wątków pobocznych. Chętnie bym się zapoznała z ich rozwinięciem w innych tomach.

Oprócz tego, że tę powieść świetnie się czyta – dosłownie nie sposób się od niej oderwać (przeczytałam „Bardzo białą wronę” w jeden dzień) – otwiera nam ona oczy na złe, toksyczne relacje i pokazuje ich symptomy, żebyśmy umieli rozpoznać je, zanim nas obezwładnią.

Ta książka powinna stać na półce bibliotecznej w każdym gimnazjum i liceum! Doskonale nadaje się do podjęcia, na godzinie wychowawczej lub innej lekcji, dyskusji o relacjach międzyludzkich. Piszę to jako osoba dojrzała, która dawno ma za sobą wiek nastoletni swój i swoich dzieci, ale pracuje z młodzieżą gimnazjalną.

Polecam bardzo gorąco!


---
[1] Ewa Nowak, „Bardzo biała wrona”, wyd. Egmont Polska, 2013, s. 304.
[2] Tamże, s. 310.


[Opinię opublikowałam także na swoim blogu]