Tom II tragedii Sofoklesa w przekładzie R.R. Chodkowskiego obejmuje trzy kolejne sztuki poety: „Króla Edypa”, „Antygonę” i „Elektrę”.


„Król Edyp” to według Arystotelesa „najpiękniejsza tragedia" („kalliste tragoidia”), ponieważ w niej znalazł on najpełniejsze urzeczywistnienie własnych postulatów swojej poetyki normatywnej. Dramaturga interesują w niej problemy wielkości i upadku człowieka, jego wolności i ograniczeń, w tym zależności losu człowieka od sił wyższych.

[...]


Te trzy sztuki łączy przekonanie o kruchości życia człowieka, lecz i wiara w wielkość jego ducha oraz zdolność do pokonywania przeciwieństw w walce o sprawiedliwość i prawdę, nawet za najwyższą cenę.

[Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, 2012]