Lubię Tomka za jego otwartość, tolerancję i pasjonujący sposób opowiadania o tym, co przeżył. Po zeszłorocznym spotkaniu z nim wiem, że mogłabym go słuchać godzinami, bo nie tylko inspiruje, ale daje pozytywną energię. Życie jest piękne i fajnie jest działać, mimo że czasem człowiek czuje się bardzo zmęczony i musi się zmierzyć ze sporymi trudnościami.

Wydana w zeszłym roku książka Swoją drogą: Opowieść o trzech podróżach po inne życie (Michniewicz Tomasz (Michniewicz Tomek)) bardzo mnie poruszyła, ale też zachwyciła. To była najlepsza lektura minionego roku. Niezwykła i wyjątkowa, jak na publikacje podróżnicze. Na "Świat równoległy" czekałam z niecierpliwością, bo miał się kompletnie różnić od wcześniejszych pozycji autora. Zastanawiałam się, czy naprawdę będzie jeszcze inny niż "Swoją drogą"? Okazało się, że tak.

"Świat równoległy" jest zbiorem ponurych reportaży o miejscach, co do których wydaje nam się, że je znamy, że nasza dotychczasowa wiedza (zazwyczaj oparta na informacjach w mediach) wystarczy, by jasno i z pełnym przekonaniem określić charakter danego regionu i mieszkających tam ludzi. Tomek Michniewicz podczas kolejnych podróży przekonuje się, że obraz danego kraju, jaki ukształtował się podczas pierwszej wizyty, nie wydaje się już taki jednoznaczny podczas kolejnych odwiedzin. Z jednej strony dlatego, że na świecie zachodzą zmiany, z drugiej – że nie ma dwóch takich samych wyjazdów. Spotyka się innych ludzi, trafia się do nieodkrytych wcześniej miejsc, jest się świadkiem innych zdarzeń.

Ponury charakter zawartym w tym zbiorze tekstom nadają wizyty w Pakistanie, gdzie muzułmanie oraz himalaiści są ofiarami ataków terrorystycznych; w San Quentin, najsurowszym więzieniu w USA, gdzie panują zasady ustanowione przez gangi, więc więźniowie chcąc przetrwać, muszą stać się rasistami i dokonywać poważnych przestępstw; w Egipcie i na Malediwach, pocztówkowym raju, którego czystość i dziewiczość są pozorne, inscenizowane na życzenie bogatych turystów; oraz w Johannesburgu, najniebezpieczniejszym mieście na świecie. Do tego dochodzi obserwacja afrykańskich kłusowników polujących na wymierające gatunki zwierząt: nosorożce i słonie, gdyż w Chinach ich kości ze względu na przypisywane im magiczne właściwości są warte miliony (o tym Tomek już pisał w Gorączka: W świecie poszukiwaczy skarbów (Michniewicz Tomasz (Michniewicz Tomek))).

Strasznie przygnębiający jest ten obraz świata równoległego, bezradności ludzi, którzy muszą podporządkować się władzy silniejszych, stale zagrażających ich życiu. Autor zastanawia się przy okazji opisanych podróży nad rolą reportera. Jego zadaniem jest nie ratowanie świata, ale obiektywne opisywanie i przedstawianie go takiego, jaki jest. Czy podczas wojny reporter ma ratować komuś życie, czy dokumentować jego śmierć? To dylemat moralny trudny do rozwikłania. Tym bardziej że pojawia się kolejne pytanie: w jaki sposób zdjęcia i artykuły o biednych ludziach mają im pomóc? Wzrasta nasza świadomość o krytycznej sytuacji danego regionu, ale czy to coś zmieni w życiu jego mieszkańców?

I na koniec pozwolę sobie nawiązać do aktualnej sytuacji w Europie. Jeśli ktoś podobnie jak ja myślał, że książka Tomka Michniewicza da nadzieję na to, że przyszłość może nie będzie taka zła, że może media zbyt czarno rysują otaczającą nas rzeczywistość, że w gruncie rzeczy nie musimy się bać i możemy czuć się bezpiecznie… Cóż, te wszystkie historie o świecie równoległym nie pozostawiają złudzeń. Świat schodzi na psy. A wobec terroru jesteśmy bezradni. Wszyscy.


[Recenzja została wcześniej umieszczona na blogu]