Próba nadziei (Saubin Béatrice)

Uświadomiłam sobie, że nagłe odzyskanie wolności może być silnym wstrząsem. Więzienie powoli tworzy coś w rodzaju "zabezpieczenia", które osłabia zdolność resocjalizacji. Być wolnym to znaczy właśnie nauczyć się ponownie kodów życia, bez spadochronu, bez poniżającej opieki strażników i murów.
(...) Te dziewięć lat wyrobiło w moim ciele, w moim umyśle specyficzne odruchy. Musiałam ustępować, lawirować, wypraszać najdrobniejszą rzecz głupkowatym tonem nierozgarniętego dziecka. Czy więzienie na zawsze okaleczyło moją naturę? Czy wyzbędę się nawyku płaszczenia się przed każdym, by uzyskać jakiś przywilej?
(...) System penitencjarny odciśnie się na każdym. Więzienie to burzliwa podróż ciemnym, zamkniętym ze wszystkich stron statkiem. Kiedy się schodzi na ziemię, obojętne w jakim porcie, chwyta nas to, co marynarze nazywają "chorobą lądową". Zawroty głowy, kołysanie się, które można opanować jedynie poprzez gruntowną resocjalizację, a zwłaszcza dzięki życzliwemu otoczeniu. A byśmy nie mieli pokusy wrócić do ładowni tego złego statku. Właśnie tego wieczoru zrozumiałam, dlaczego jest tylu recydywistów. Jak znieść, bez oparcia, bez pracy, bez dachu nad głową, "kołysanie się świata"? Niektórzy wolą wrócić do bezpiecznego schronienia za obmierzłymi kratami. Za wszelką cenę. Słynny "syndrom sztokholmski'.
str.261-262



A.Storr-"Samotność. Powrót do jaźni"

Dziś więzienie postrzegane jest jako gorzej niż bezużyteczne w walce z przestępczością. Jego efekt odstraszający jest dyskusyjny, a wpływ na poprawę znikomy lub wręcz żaden. Więzienia wzmacniają subkulturę kryminalną, grupują przestępców w jednym miejscu. Oddzielenie kryminalisty od bliskich mu osób prowadzi do zerwania więzi rodzinnych. Jako że wsparcie ze strony rodziny i społeczności po wyjściu z więzienia należy do niewielu czynników, które pomagają w poprawie, opisany powyżej model więzienia sprzyja w rzeczywistości popełnianiu kolejnych przestępstw. Innym czynnikiem, który zmniejsza szansę recydywy, jest dostępność odpowiedniej pracy po wyjściu z więzienia. Większość społeczeństw nie jest jednak skłonna przeznaczać pieniędzy na więziennictwo, tym samym duża część programów społecznych związanych z przekwalifikowaniem więźniów czy zdobywaniem przez nich nowych umiejętności to programy nieadekwatne do potrzeb.
str.77

Zaburzenia psychiczne, będące rezultatem pobytu w więzieniu, a jeszcze w większym stopniu- zamknięcia w pojedynczej celi, są związane ze zjawiskiem określanym jako "deprywacja sensoryczna". Na jawie mózg funkcjonuje bez zaburzeń jedynie wtedy, gdy zmysły dostarczają mu bodźców ze świata zewnętrznego.
str.85