Elżbieta Cherezińska podała swój przepis na pisanie książki historycznej. Oto on:"...wycisnąć z faktografii ile się da i tchnąć w bohaterów życie oraz dodać coś niezwykłego." Może dlatego jej książki cieszą się powodzeniem. Powieść "Korona śniegu i krwi" została napisana dokładnie według tej receptury. Dla mnie to za mało.

"Korona śniegu i krwi" obejmuje okres ponad czterdziestu lat drugiej połowy XIII w. To okres bezkrólewia i rozbicia dzielnicowego. Książę Starszej Polski Przemysł II Pogrobowiec marzy o koronie polskiej. Z historii pamiętają wszyscy, że koronę tę na krótko odzyskał. Fakty historyczne Cherezińska przedstawia rzetelnie (na ile mogę jako niefachowiec ocenić), dodaje do nich otoczkę kulturową i to świetnie, bo ma sporą wartość poznawczą dla czytelnika. Moje uwagi krytyczne odnoszą się do zbytniego uwspółcześniania postaci. Ich język jest zbyt nam bliski, ich sposoby reagowania zbyt aktualne. Wiem oczywiście, że gdyby autorka chciała pisać językiem współczesnym bohaterom (o ile by potrafiła), czytelnik z pewnością nie mógłby tego przeczytać. Jednak wolałabym, gdyby pokusiła się o pewną stylizację języka. Jest bowiem jasne, iż język jest nierozerwalnie związany ze sposobem myślenia i reagowania człowieka, jego stanem umysłowym i psychicznym, no a w tym miejscu z pewnością nieco różnimy się od naszych odległych przodków.

Powieść Cherezińskiej jest z pewnością książką "do czytania", czyli dobrze się czyta, bo akcja wartka, bohaterowie "życiowi", odrobina fantasy ubarwia fabułę. Jedno należy oddać autorce, swoimi książkami przybliża młodym czytelnikom historię i to jest nie do przecenienia, choć ja wolę powieści Karola Bunscha.


Korona śniegu i krwi (Cherezińska Elżbieta)