Historia Izabeli rozpoczyna się w 1489 roku spotkaniem świeżo poślubionych małżonków – księżnej Izabeli Aragońskiej z pradawnego hiszpańskiego rodu Trastamara i księcia Mediolanu Giana Galeazza z potężnego włoskiego rodu Sforzów. Miało być pięknie, jednak już przy pierwszym zetknięciu ze stryjem męża – Ludwikiem Sforzą Izabela uświadamia sobie, że życie nie będzie tak proste, jak sobie wyobrażała. Nieustannie zdradzana i poniżana księżna walczy o miłość Giana Galeazza i dziedzictwo dla swych dzieci.

Renata Czarnecka wybrała na bohaterkę kobietę niezwykle silną. Kobietę z mocną osobowością i ciekawą historią, wykształconą i świadomą swojej wartości. Znajduję tu pewne podobieństwo do twórczości Philippy Gregory, które od ponad piętnastu lat pisze powieści o silnych kobietach Anglii, żyjących w trudnych czasach zdominowanych przez mężczyzn.

Wnikliwe badania źródeł połączone z ogromną wyobraźnią pozwoliły autorce oddać złożony obraz bohaterki w taki sposób, że bardziej zbliżona do ideału XV-wiecznej kobiety być nie może. "Księżna Mediolanu" napisania jest z pasją i zrozumiale, wszystkie detale historyczne – niezwykle dopieszczone i dopasowane do siebie. Powieść w pełni oddaje opisywane czasy, zwłaszcza przekonujący i realistyczny jest mediolański dwór wypełniony pochlebcami, spiskami i zabójstwami – tak bardzo charakterystyczny dla okresu włoskich intryg i wojen.

Niesamowite, po prostu niesamowite. To moja pierwsza książka Renaty Czarneckiej. Niedługo sięgnę po kolejną, a tę gorąco polecam.


[Tekst pochodzi z mojego bloga]