Wykwintna autobiografia trenera Realu Madryt, AC Milan, Chelsea i Paris Saint-Germain.

„Piłka nożna jest jak lunch – im więcej jesz, tym bardziej jesteś głodny”.


Wytrawny taktyk. Koneser dobrego futbolu. Piłkarz i trener, który nieraz musiał przełknąć gorycz porażki, ale jeszcze częściej rozkoszował się słodkim smakiem wygranej. Carlo Ancelotti – po prostu nienasycony zwycięzca.

Przeżył niejedno. Pobierał lekcje botaniki od Arrigo Sacchiego. Nie nadążał za podaniami Ruuda Gullita. Hołubił Zinédine’a Zidane’a. Podziwiał Kakę. Spotykał się potajemnie z Romanem Abramowiczem, nazwał Fabio Capello „starym gburem” i chciał zjeść Jurija Żyrkowa.

To tylko namiastka tego, o czym opowiada w swojej książce. Przystawka przed głównym daniem, którym jest ta autobiografia – wyśmienite dzieło z soczystymi anegdotami, przyprawione nutą autoironii i garścią dobrego włoskiego humoru.

Prawdziwa uczta dla każdego kibica.


„Pożarłem tę książkę tak jak Carlo Ancelotti pożarłby tortellini. Pożarłem i zrozumiałem, że istnieje trzecia droga między Guardiolą a Mourinho”.
Michał Okoński, „Tygodnik Powszechny”, autor bloga „Futbol jest okrutny”

„Niespotykanie spokojny człowiek, o nieposkromionym apetycie nie tylko na sukcesy, którego każdy piłkarz chciałby spotkać na swojej drodze i zawisnąć na jego choince. Przed Wami historia wieśniaka, który podbił salony”.
Tomasz Lipiński, nc+

„Nie sądziłem, że autobiografia Carlo Ancelottiego może okazać się tak barwną i zarazem oryginalną książką. A jednak. Znakomita lektura”.
Jakub Radomski, „Przegląd Sportowy”


Carlo Ancelotti. Urodził się 10 czerwca 1959 roku w Reggiolo. W trakcie piłkarskiej kariery reprezentował barwy Parmy, Romy i Milanu, występował także w reprezentacji Włoch. Jako zawodnik zdobył łącznie trzy tytuły mistrza kraju, dwa razy triumfował w Pucharze Europy i czterokrotnie wygrywał Puchar Włoch. Po kolejne trofea sięgał już jako szkoleniowiec największych europejskich klubów: Juventusu Turyn, AC Milan, Chelsea, Paris Saint-Germain i Realu Madryt. Jako jedyny trener aż trzykrotnie z prowadzonymi przez siebie drużynami wygrywał Ligę Mistrzów.

Alessandro Alciato. Dziennikarz i specjalny wysłannik Sky Sports. Współautor kultowej autobiografii Andrei Pirlo „Myślę, więc gram”. Pomagał w spisywaniu wspomnień również innym włoskim piłkarzom i trenerom: Stefano Borgonovo, Walterowi Mazzarriemu i właśnie Carlo Ancelottiemu.


„Gdy Beckham grał w Milanie, zaprosiłem go pewnego razu na kolację do restauracji w Parmie. Wieczór miał się ku końcowi, a on nie chciał stamtąd wyjść. Nalegałem, ale cały czas błagał:
– Proszę, jeszcze tylko jedno danie.
W pewnym momencie zacząłem się zastanawiać, czy nie zadzwonić na policję – kajdanki z pewnością powstrzymałyby go od opychania się kolejnymi tortellini. Ostatecznie przekonałem go następującą groźbą:
– David, albo natychmiast stąd wychodzimy, albo doprowadzę do reaktywacji Spice Girls i dopilnuję, żeby dziewczyny raz jeszcze pojechały w trasę.
Po 14 sekundach siedzieliśmy już w samochodzie i z wyłączonym radiem gnaliśmy w stronę Mediolanu”.

„Pewnego wieczoru na San Siro nie chciałem zdjąć z boiska Clarence’a Seedorfa. Część kibiców na trybunach wyrażała swoje niezadowolenie z tej decyzji. Pewien dżentelmen krzyczał głośniej od pozostałych:
– Wracaj do Parmy i żryj swoje tortellini jak świnia.
– A ty się pier***.
Krzyczał do mnie po włosku, ja natomiast odpowiedziałem mu czystą łaciną. W żadnym razie nie zamierzałem bronić Seedorfa. Po prostu nie znoszę, gdy ktoś obraża tortellini”.

(fragmenty książki)

[Sine Qua Non, 2015]