"Życie w hospicjum" – najnowsza powieść Barbary Rosiek – to głęboka, poruszająca i prawdziwa książka o sensie życia, istnienia, przemijania, umierania. Bycia z drugim człowiekiem w chorobie, cierpieniu, bezgranicznym bólu bez nadziei na wyleczenie.

Autorka pokazuje także bezmiar ludzkiej głupoty, egoizmu, braku empatii i zrozumienia. Stojąc na stanowisku, że pacjent przede wszystkim do końca trwa przy chorym*. Czy uda jej się dotrwać do końca przy najbliższych?


"Za mało z Tobą rozmawiałam?
Czy towarzyszenie Ci to było za mało? Czegoś nie zrobiłam?
Lidziu, kocham Cię i to nigdy się nie zmieni.
W hospicjum pracowałam z pacjentem do momentu jego odejścia, a co się działo dalej z rodziną, tym się zajmowała grupa dla osieroconych. Teraz wiem, co się przeżywa.
Kochana moja.
Tak bardzo za Tobą tęsknię".

[Mawit Druk, 2010]



---
* "(...) pacjent (...) trwa przy chorym" – tak jest w tekście na okładce (przyp. – Koczowniczka).