Rodzina, dzieci, dobra praca, domek na przedmieściach, no po prostu spełnienie marzeń. A wszystko to pozory. Praktycznie całe dorosłe, świadome życie to dopasowywanie się do ustalonych form, ustalonych zasad i wzorców. To stwarzanie pozorów dopasowania. A skoro szczęścia w tym znaleźć się nie udało, to ciągle szukamy. Ciągle w drodze do niego, "w drodze do szczęścia" właśnie. W tym kontekście tytuł nie razi. A że droga ostatecznie nie tam prowadziła? Kto z nas może to wiedzieć już na samym jej początku? Wierzymy, że może mimo trudnych początków dojdziemy w końcu do celu, a może mimo nudnego środka spotkamy coś wyjątkowego gdzieś dalej.

Droga do szczęścia bez szczęścia. Ani na końcu, ani na trasie, ani nigdzie wokół. Strasznie przygnębiające.

A może to tylko sposób patrzenia, sposób postrzegania i oceniania. Może to wcale nie pozory, tylko życie, może to wcale nie droga do szczęścia, tylko szczęście. Może trzeba nauczyć się patrzeć tak, żeby właśnie to drugie zobaczyć.