Czy można powiedzieć jeszcze coś nowego na temat cierpienia? Andreoli przedstawia wnikliwą analizę tego fenomenu na płaszczyźnie biologicznej, psychologicznej i duchowej, kreśląc przejmujący obraz człowieka jako istoty egzystencjalnie naznaczonej wieczną niepewnością i lękiem. Świadom jest niemożności oddania cierpienia słowami oraz ułomności wszelkiej interpretacji, która zakłamuje jednostkowe doświadczenie, jednak z pokorą i odwagą prowadzi czytelnika przez pełne bólu miejsca, o które ociera się każdy, a niewielu wykazuje dla nich zrozumienie.

Ukazuje bezmiar ludzkiego bólu we wszystkich jego przejawach. Mówiąc o cierpieniu wierzących, niewierzących i wątpiących, rodziców i dzieci, mieszczan i nędzarzy, chorych i zdrowych, mistyków i narkomanów, zbrodniarzy, prostytutek i innych osób wiodących zmarginalizowane lub zupełnie standardowe żywoty, odwołuje się zarówno do osobistego doświadczenia „lekarza dusz”, jak i do rozległej tradycji myśli, literatury i sztuki. Jego wizja ludzkiego bytowania na tym świecie mogłaby wydawać się skrajnie pesymistyczna, gdyby nie towarzyszył jej postulat nowego humanizmu, opartego na prawdziwym współodczuwaniu, a nie na chłodnym wolontariacie. Towarzysząc innym w cierpieniu — twierdzi Andreoli — odnajdujemy prawdziwy sens i radość życia, płynącą z dawania tego, kim jesteśmy, a nie tego, co posiadamy.

[Wydawnictwo Homini, 2009]