Amelia, Janina i Maja. Babka, matka i córka. Trzy kobiety, których losy splotła ze sobą więź krwi, ale i fakt, że czasem zdarzenia jednej nocy zmieniają całe życie. Życie będące niekiedy fikcją, bowiem zatajenie ważnych informacji przed bliskimi może spowodować, że trudno dzielić z nimi codzienność. Czy bohaterki potrafią przejść nad tymi zdarzeniami do porządku dziennego i żyć dalej...? Wszak tylko przyszłość można zmienić...

Amelia ma dziewięćdziesiąt lat i pół roku temu pozostawiła pustce i kurzowi swoje gdańskie mieszkanie, by zamieszkać z córką i jej rodziną. Kobieta czuje, że nie pozostało jej wiele czasu. Pod poduszką wciąż ma cynową obrączkę z wygrawerowanym cyrylicą imieniem Żora, a w głowie wspomnienia, którymi bardzo chce się z kimś podzielić. Jednak brak chętnych do wysłuchania starszej pani... Kostek, mąż Janiny pracuje, jej wnuczka Maja też, nawet Janka, mimo że zrezygnowała z pracy, by opiekować się matką, nie ma dla niej zbyt wiele czasu. Dlatego wybór Amelii pada na prawnuka, Kubę. To on w konspiracji kupuje prababci słodycze i staje się świadkiem jej ostatnich wyznań. Ale czy zapamięta z nich coś, co pomoże w odtworzeniu życia kobiety? Czy jej wspomnienia staną się tylko złudną historią rzuconą w przestrzeń mieszkania? A przecież Amelia miała takie poplątane życie, pełne bólu i wydarzeń, które nie do końca można uznać za pozytywne.

Janina jest władczą kobietą, która twardą ręką stara się trzymać dom i domowników; mąż grzecznie jej słucha i potulnie jada potrawkę z kurczaka, chowając w różnych zakamarkach zakazane słodycze. Po śmierci matki udaje się wraz z Mają do Gdańska, by uporządkować i przygotować do sprzedaży mieszkanie. Czy domyśla się, co przytrafi jej się w mieście, w którym spędziła dzieciństwo? Kogo spotka, jakie wspomnienia odżyją w głowie pełnej trudnych tematów i tajemnic? Czy mieszkanie Amelii odkryje przed jej córką i wnuczką tę najważniejszą: kim był Żora? Jakie prawdy o sobie samych poznają w nadmorskiej scenerii te dwie w gruncie rzeczy nieszczęśliwe kobiety?

Maja jest rok po rozwodzie i ma dziewięcioletniego syna Kubę. Janek – były mąż – wciąż wzbudza w niej całą gamę emocji. Chociaż ich małżeństwo zostało zawarte w nietypowych okolicznościach i na podłożu tragedii, to jednak była szczęśliwa. Z nim. Teraz po pracy nie wraca do domu, tylko wystaje naprzeciw jego mieszkania, sprawdzając, czy znalazł sobie już kogoś na jej miejsce... Bohaterka wydawała mi się w takich chwilach chora, najpewniej psychicznie. Nie potrafiłam zrozumieć jej postępowania, z każdą chwilą coraz bardziej szalonego. Do czego posunie się Maja? Czy zdobędzie ponownie Janka? Przekonajcie się sami. Nie chcę zdradzać najciekawszych epizodów z jej życia, bowiem odkrywanie informacji i tajemnic w powieści przestałoby Was interesować.

Wydaje się, że po wyjeździe Janiny do Gdańska jej mąż może odpocząć. Ale mężczyzna po początkowym "nic nierobieniu" postanawia powrócić do swojej przeszłości. Poznajemy wtedy historię jego dzieciństwa, miłości, utraty, czas studiów oraz dzieje rodziny. Czy Kostek zastanie w Kunicach koło Opatowa kogoś znanego z dawnych czasów? Czy odzyska spokój ducha, po który przyjechał? Co odkryje, a o czym będzie chciał zapomnieć? Do ostatnich kart powieści będziemy poznawać jego tajemnice.

W Gdańsku Janina spotka swoją miłość z młodych lat; czy wyjaśnią sobie zatargi z sierpnia '80? Czy mężczyzna zawróci jej znów w głowie? A może to już tylko dobry znajomy? Jak wyglądało życie Janki w tamtych trudnych politycznie czasach? Czy kobieta będzie w stanie wybaczyć matce? A sobie? W rozdziałach dotyczących przeszłości poznajemy życie młodej Janki i jej problemy. Czy potrafimy zrozumieć jej postępowanie?

Amelia była szesnastolatką, gdy wybuchła wojna. Jej siostra Józefa miała wyjść za mąż za Emila, brat Tadek podkochiwał się ze wzajemnością w Kazi, a ona... Ona już na zawsze oddała serce pewnemu tajemniczemu mężczyźnie o imieniu Żora, którego tożsamości ani jego samego nikt nigdy nie poznał. Co łączyło młodą dziewczynę z Żorą? Jak bardzo czas z nim spędzony zaważył na jej przyszłości? Komu oprócz niej udało się przeżyć wojnę? To, co musiała przejść ta kobieta wielokrotnie wywoływało u mnie ciarki.

Bardzo nastrojowa i sielska okładka (Wydawnictwo Literackie, 2015) nie do końca pasuje do trudnych losów bohaterek, choć cieszę się, że może skusić czytelnika do sięgnięcia po powieść. Autorka płynnie przechodzi z czasu teraźniejszego do przeszłości i to aż w trzech płaszczyznach, bowiem opisuje losy trzech kobiet. Dumne, zakochane i bardzo skrzywdzone przez zdarzenia jednej nocy, skazane są na dźwiganie ich ciężaru już do końca swych dni. Muszą się nauczyć z tym żyć; dopiero kiedy same sobie przebaczą, kiedy zrozumieją, że trzeba tu i teraz odnaleźć szczęście, będą mogły spojrzeć w oczy swojemu odbiciu w lustrze i przytulić bliską sobie osobę.

Powieść jest fajną lekturą na okres letni, gdyż to on jest tłem trzech historii. Nie mamy czasu na nudę, bowiem autorka wciąż odkrywa przed nami nowe tajemnice, tragedie i sekrety. A kiedy chwilowo ich brak, bieżące działania Mai wyrównują tę stratę. Książkę czyta się dobrze, choć są w niej nie tylko słodkie i radosne chwile. Jak w życiu. Dlatego uważam swoje pierwsze spotkanie z twórczością Małgorzaty Sobieszczańskiej za dosyć udane. Dlaczego piszę tylko "dosyć udane"? Bo brakowało mi w niej czegoś, co idealnie pasowałoby do powieści z latem w tytule... Czegoś bardzo ulotnego... Może lżejszego nieco stylu... Ale i tak polecam, może Wam tę ulotność uda się uchwycić? :)


[Recenzja została wcześniej opublikowana na moim blogu]