W pierwszych dniach października poddał się Kudak. Warunki kapitulacji zostały brutalnie złamane, załoga znalazła się w niewoli bardzo ciężkiej. Stracił w niej życie Stanisław Koniecpolski, rotmistrz królewski, imiennik i krewny wielkiego hetmana. Ocaleli inni oficerowie, jak Krzysztof Grodzicki i sam Stefan Czarniecki. Za to szeregowcy szli pod nóż, mordowani byli w sposób okrutny, i to niekiedy wprost w oczach posłów polskich. Los nieszczęsnych "dragonów kudackich" świadczy, że drogowskazem stała się irracjonalna nienawiść. Doraźnie złagodzić jej skutki mogła tylko nadzieja bogatego okupu. Obydwaj hetmani koronni – Mikołaj Potocki i Marcin Kalinowski – odzyskali wkrótce wolność, aczkolwiek z góry było wiadomo, że wrócą do wojska. Plebejscy szeregowcy z Kudaku oddawali ducha w męczarniach.
Znajdujący się w obozie kozackim jeńcy polscy marzyli o przejściu w ręce Tatarów. Modlili się do Boga i ludzi błagali o tę łaskę*.

---
* Paweł Jasienica, "Rzeczpospolita Obojga Narodów" cz. 2, Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 44.