Hakawati, to w tradycji libańskiej mistrz opowieści, człowiek, który zawodowo zajmuje się opowiadaniem historii. Jeśli hakawati jest dobry w tym co robi, a ludzie chętnie go słuchają, staje się on bogatym i popularnym człowiekiem. Niestety tradycja hakawatich w dobie kina, telewizji i komputerów, praktycznie już wymarła. Gdybyśmy cofnęli się w czasie o kilkadziesiąt lat, Rabih Alameddine byłby chyba jednym z najbogatszych hakawatich Libanu.

Zaczyna się od baśni, w której potężny arabski emir ponad wszystko na świecie pragnie syna, którego jego żona, matka dwunastu pięknych córek, nie może mu dać. W rozwiązaniu problemu pomoże piękna niewolnica Fatima... Ale nagle czar pryska, zamiast zapachu jaśminu i kardamonu, czujemy szpitalny zapach, zamiast makamów i nawoływania muezzinów, piskliwe dźwięki szpitalnej aparatury. Osama al-Charrat przybył do bejruckiego szpitala, aż z Los Angeles, odwiedzić ciężko chorego ojca. Tak zaczyna się opowieść o rodzinie al-Charrat, rodzinie niezwykłej, której przeznaczeniem jest opowiadanie historii. A przecież nie da się uciec przed przeznaczeniem. Osama rozpoczyna swoją podróż do najdalszych zakątków pamięci, odkurza stare historie rodzinne i opowieści dziadka, słynnego Izmaela al-Charrat.

Opowieść Alameddine czaruje i zachwyca, przenosi czytelnika w magiczny, baśniowy świat Szeherezady, gdzie pełno jest dżinnów, latających dywanów, egzotycznych księżniczek, sprytnych niewolnic i dzielnych wojowników.

Jest to przepiękna i bardzo oryginalna książka, niezwykle świeża i potrzebna europejskiemu czytelnikowi, bo nieczęsto zdarza się coś tak niezwykłego na naszych półkach księgarskich.