(...) W Polsce biografistyka nigdy nie rozwinęła się na masową skalę, a brązownictwo jest wciąż podstawowym sposobem mówienia o wybitnych jednostkach. Dzieje się tak nie tylko w szkole, ale także w popularnym przekazie medialnym, a nawet w opracowaniach akademickich. Wciąż niezwykle chętnie wykorzystuje się zgrabną formułę "szacunku dla prywatności", która służy do tabuizowania niewygodnych tematów. Życie prywatne jest zawsze przycięte do odpowiedniego wzoru, albo - jeśli przyciąć się nie da - całkowicie przemilczane. Autorzy i autorki biografii potrafią badać najdrobniejsze szczegóły z dzieciństwa, przedstawiać całą genealogię rodziców, pisać o szkolnych kolegach i prezentach urodzinowych od ulubionego wujostwa, pomijając jednocześnie całą niewygodną sferę życia prywatnego. Niewygodna jest wszelka nienormatywność, przede wszystkim homoseksualizm i wszystko, co się może z nim kojarzyć. Są książki poświęcone życiu i twórczości Marii Konopnickiej, gdzie nie pojawia się w ogóle nazwisko Marii Dulębianki, z którą poetka przeżyła wspólnie ponad dwadzieścia lat. W tym dyskursie samobójstwo przedstawia się jako atak serca, a AIDS staje się tętniakiem mózgu. (...) Nie mam oczywiście złudzeń, że jedna książka jest w stanie wydobyć z szafy pisarki i pisarzy, o których piszę w tym tomie. Jeśli jednak trochę uchyli zamknięte drzwi, już będzie można uznać to za sukces. Mam wrażenie, że w tej kwestii ciągle jesteśmy na poziomie, na którym zacząć trzeba od podstaw, od powiedzenia głośno: on/ona to osoby homoseksualne. (...)



---
* Krzysztof Tomasik, "Homobiografie. Pisarki i pisarze polscy XIX i XX wieku", Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2008, s. 4-12.